Κύριε διευθυντά
Στο κυριακάτικο φύλλο σας (29.11) ο κ. Σ. Μουμτζής ζητεί να δοθεί η ιδεολογική μάχη μεταξύ (δικοί του οι όροι) «φιλελευθερισμού» (που ο ίδιος υποστηρίζει) και «κρατισμού». Πολύ φοβάμαι ότι ο αρθρογράφος σας ήρθε στο πάρτι με καθυστέρηση τουλάχιστον 15 χρόνων. Η μάχη μεταξύ «φιλελευθερισμού» και «κρατισμού» έληξε στις δυτικές κοινωνίες με νίκη του δεύτερου το 2007/2008, όταν οι γενναιόδωροι εργαζόμενοι (πυροσβέστες, νοσοκόμες, δάσκαλοι κ.τ.λ.) ανέλαβαν τα χρέη ιδιωτικών τραπεζών εξαιτίας της άρνησης, για ιδεολογικούς λόγους, των κυβερνήσεων που θαυμάζει ο κ. Μουμτζής να ρυθμίσουν και να ελέγξουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Από τότε, οι κεντρικές τράπεζες όλων των δυτικών χωρών τυπώνουν χρήμα χωρίς τέλος, κάτι που μόνο ως μια εκδοχή κρατισμού μπορεί να περιγραφεί (αν και οι φιλελεύθεροι, μορφωμένοι και ικανοί στο μάρκετινγκ, δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν πιο ποιητικούς όρους…).
Αναρωτιέται ο αρθρογράφος σας αν οι πολίτες θα «αγκαλιάσουν τις μεταρρυθμίσεις». Δεν ξέρουμε· ξέρουμε όμως ότι οι επιλογές των Αγγλοσαξόνων ψηφοφόρων την τελευταία δεκαετία δεν μπορούν να ερμηνευθούν ως επιδοκιμασία της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας που διαμόρφωσε ο «φιλελευθερισμός» στις χώρες τους. Στη δε Γερμανία, ο «μεγάλος ηγέτης» Σρέντερ πήρε ένα κόμμα εξουσίας με παράδοση 100 χρόνων και το μετέτρεψε μέσα σε 6 χρόνια σε ελάσσονα κυβερνητικό εταίρο συντηρητικών κυβερνήσεων, σε μόνιμη κρίση ταυτότητας, με συνεχείς αλλαγές ηγετών που μόνο χάνουν. Αυτό στις δημοκρατίες λέγεται εκλογική αποδοκιμασία και όχι «αδιαφορία για το πολιτικό κόστος».
Οσο για την έκθεση της επιτροπής Πισσαρίδη, πρόκειται για ένα κείμενο δημοσίων σχέσεων που έχει ήδη ξεπεραστεί από την πραγματικότητα. Οχι μόνο αποφεύγει ακανθώδη ερωτήματα (πώς γίνεται, για παράδειγμα, «μείωση φορολογικών συντελεστών» σε μια οικονομία με χρεοκοπημένο ασφαλιστικό, >200% χρέος και διεθνή [ημι]επιτήρηση), αλλά ακόμα και σε ζητήματα ευρείας πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης (όπως, π.χ., η οργάνωση πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας) δεν λέει τίποτα ουσιαστικό, ούτε εξηγεί πώς γίνεται (αυτό είναι το πραγματικό πολιτικό ερώτημα). Το μόνο για το οποίο προσφέρεται η έκθεση είναι μια ακόμα ανούσια πολιτική διαμάχη εκτός πραγματικότητας.