Κύριε διευθυντά
Φέτος, εδώ στο χωριό, στο μνημείο των πεσόντων, τρισάγιο εψάλη και κατάθεση στεφανιού έγινε μόνο με την παρουσία του παπά και του προέδρου.
Η εκτέλεση είχε γίνει από τους Ιταλούς φασίστες, ως αντίποινα για την ανατίναξη της γέφυρας Γοργοποτάμου, και δεν ήταν η μόνη. Διάλεξαν δεκαεπτά παλικάρια από τις φυλακές Λαμίας και τα έφεραν εδώ, στα Καστέλλια, σαράντα χλμ. μακριά. Γιατί τόσο μακριά; Για παραδειγματισμό. Επειδή εδώ, στα γύρω ορεινά χωριά και στα ψηλά βουνά, υπήρχαν οι εστίες της Αντίστασης. Επέλεξαν λοιπόν τη «Στενή», ένα πέρασμα που να θυμίζει στους περαστικούς τι παθαίνει όποιος αντιστέκεται στον κατακτητή. Το αντίθετο κατάφεραν.
Ηταν πολύ πρωί όταν έγινε το κακό.
Οι Ιταλοί, αφού ξεμπέρδεψαν με το μακάβριο έργο τους, τα μάζεψαν και έφυγαν. Αμέσως μαθεύτηκε, κόσμος πολύς, ήμουν κι εγώ παρών παρά τα πέντε μου χρόνια. Οι χωριανοί μετέφεραν τα άψυχα κορμιά στο νεκροταφείο, όπου εψάλη η νεκρώσιμος ακολουθία, χωρίς εκφώνηση των ονομάτων από τον παπά, αφού ήταν άγνωστα. Των αγνώστων…
Πριν τους ενταφιάσουν έψαξαν τα ματωμένα ρούχα τους, όπου βρήκαν γράμματα ή πρόχειρα σημειώματα προς τους δικούς τους. Την προσοχή του παπά τράβηξε ένα όμορφο, καλογραμμένο γράμμα, δεν μπόρεσε να αποφύγει τον πειρασμό και άρχισε να το διαβάζει δυνατά, να τον ακούνε όλοι. Ο ψύχραιμος κατά τα άλλα παπα-Παναγιώτης (πρώην χωροφύλακας) δεν μπόρεσε να συνεχίσει, το έδωσε στον πρόεδρο κι εκείνος τα ίδια. Οπως μάθαμε, ήταν το γράμμα ενός φοιτητή προς τη μητέρα του.