Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 25ης Δεκεμβρίου διάβασα το άρθρο σας με τον τίτλο «Μια πλατεία Στάλιν;» Ξεκίνησα να το διαβάζω με ενδιαφέρον, αλλά ήδη υποψιασμένη για την απογοήτευση που θα ακολουθούσε. Δεν διαψεύσθηκα. Για ακόμα μια φορά έπεσα πάνω στην ακατάσχετη επανάληψη, στην εκατομμυριοστή κριτική του ρόλου της Αριστεράς στην Ελλάδα, μια ανασκόπηση με καθυστέρηση βάθους 70 σχεδόν χρόνων για το πώς περάσαμε ξώφαλτσα από την πύλη της Σοβιετίας, η οποία ομολογουμένως ποτέ δεν μας ήθελε, αλλά την ήθελαν κάποιοι ημέτεροι, και πάει λέγοντας. Εχουν περάσει δεκάδες χρόνια από την κατάρρευση του σοβιετικού ολοκληρωτισμού και την κονιορτοποίηση του μαρξισμού – λενινισμού και φαίνεται πως ακόμη το μόνο που μας αναλογεί από την ελληνική μέση διανόηση δεν είναι η κριτική των τρεχουσών κατεστημένων συλλογικών παραστάσεων, ούτε η επισήμανση της προβληματικής των εθνικών πολιτικών, αλλά περισσότερο η εκλογίκευση του υπάρχοντος πολιτικού και κοινωνικού εκφυλισμού και η άδηλη απολογία της καθεστηκυίας τάξης μέσω μιας τετριμμένης αντιπαράθεσης: Δυτική ψευδοδημοκρατία ή Γκουλάγκ.
Ο ελληνικός Εμφύλιος ήταν ένα παράθυρο της Ιστορίας μας που άνοιξε και έκλεισε. Τόσο του αναλογούσε, ομοίως τόσο αναλογούσε και στην ιστορική ελληνική Αριστερά που επέμενε να προσανατολίζεται στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτό που αναλογεί σε εμάς δεν είναι ούτε η αναψηλάφηση ιστορικών ψευδοδιλημμάτων ούτε η στείρα παρελθοντολογία. Το παρόν και το μέλλον έχουν ανάγκη από κριτικές φωνές που αναδεύουν τα καινοφανή προβλήματα της εποχής μας και αποκαλύπτουν τη χρεοκοπία κληρονομημένων αντιλήψεων (είτε μιλάμε για μαρξισμό είτε για φιλελευθερισμό είτε για απόψεις περί κοινωνίας κ.λπ.) για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα καυτά προβλήματα της εποχής μας, όπως: Ακροδεξιά, ψευδοεθνικισμός, ρατσισμός, μεταναστευτική εξαθλίωση, περιβάλλον, ακραίες εκφάνσεις της σύγχρονης βιοπολιτικής και κανονικοποίηση καθεστώτων εξαίρεσης. Και αποκλειστικά στα καθ’ ημάς, την αποτυχημένη πολιτική χρόνων των σχέσεων με τη γείτονα Τουρκία, πολιτική που δυστυχώς αναπαράγει ακόμα και η παρούσα κυβέρνηση, οδηγώντας σε κανονικότητα τη μόνιμη παρουσία των Τούρκων στο Αιγαίο.