Κύριε διευθυντά
Πριν η «Καθημερινή» δημοσιεύσει και τρίτη επιστολή του κ. Εμφιετζόγλου προς την κυρία Μέρκελ, αποτελουμένη εναλλάξ από κατηγορίες εναντίον της Γερμανίας και ικεσίες προς αυτήν, ίσως είναι καλό να θυμηθεί την επαμφοτερίζουσα, αν όχι υποκριτική, μεταχείριση των ΗΠΑ προς τη σύμμαχό τους Βρετανία τον καιρό της εισβολής της Αργεντινής στα νησιά Φόκλαντ. Ενώ η, υπό δικτατορικό καθεστώς, Αργεντινή είχε ήδη καταλάβει στρατιωτικά και υψώσει τη σημαία της στα νησιά Φόκλαντ, οι ΗΠΑ, διά στόματος του προέδρου Ρέιγκαν, δήλωναν ότι τόσο η Βρετανία όσο και η Αργεντινή ήταν φίλοι και σύμμαχοι των ΗΠΑ. Και τούτο, ενώ οι ΗΠΑ ήταν, σε σύγκριση με τη σημερινή Γερμανία της κυρίας Μέρκελ, στρατιωτικώς πανίσχυρες.
Επιστολές, λοιπόν, και απόψεις, όπως αυτές του επιστολογράφου σας, εκτός από μάταιες, είναι και επικίνδυνες. Διότι εμφανίζει κάποιους Ελληνες να ελπίζουν ακόμη σε ξένη υποστήριξη και βοήθεια για έργο το οποίο είναι αποκλειστικά δικό μας. Η Θάτσερ δεν ελευθέρωσε, τελικώς, τα νησιά Φόκλαντ με ικεσίες προς τις ΗΠΑ, αλλά με το αίμα των Βρετανών στρατιωτών. Οχι, λοιπόν, «με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα». Οι ξένοι μάς προσφέρουν, μέσω των χαριστικών επιτοκίων, δέκα με δεκαπέντε δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Δική μας δουλειά είναι να τα αξιοποιήσουμε. Η πραγματική απειλή για την ελευθερία μας είναι το αδηφάγο πελατειακό παρακράτος, που επιμένουμε να διατηρούμε, ακόμη και με τάχα φιλελεύθερη κυβέρνηση.