Κύριε διευθυντά
Τον τελευταίο καιρό πολύς θόρυβος γίνεται, και μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας σας, για την ακριβή έννοια και/ή τη σημασία των λέξεων επιδειξίας και επιδειξιομανία.
Επιστήμονες, καθηγητές, λόγιοι, διανοούμενοι κ.ά. ερίζουν, περιπαθείς και διαπρύσιοι, περί αυτών και χαρά στο κουράγιο τους.
Για να αποφορτίσω λίγο το… «πολεμοχαρές» αυτό κλίμα θα αναφερθώ σε ένα παλιό, αλλά σχετικό με τα παραπάνω περιστατικό:
Τη 10ετία του ’60 βρέθηκα, σε φοιτητική καλοκαιρινή εκδρομή, με μια μεικτή από απόψεως φύλου και εθνικότητας παρέα σε ένα μεγάλο στρατόπεδο γυμνιστών (Nudistenlager), σχετικά νέο φρούτο ακόμα τότε, στις τεράστιες αμμουδερές παραλίες της Β. Γερμανίας στη Βαλτική. Το θέαμα ήταν, για μένα τουλάχιστον, εξαιρετικά ενδιαφέρον και πρωτόγνωρο και άρχισα να χαζεύω στα πέριξ κατάπληκτος και εκστατικός. Epideixiomanen (=επιδειξιομανείς) μουρμούρισε περιφρονητικά και απαξιωτικά μια Γερμανίδα συμφοιτήτρια δίπλα μου, γνωρίζοντας και την εκ του «θερμού» Νότου προέλευσή μου. Δεν έδωσα τότε προσοχή στην έννοια της λέξης, γιατί άλλα πιο ενδιαφέροντα πράγματα μου είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον, τη θαύμασα όμως για την ελληνομάθειά της!
Αυτά και ας αναλογισθεί καθείς βαθύτερα επί του θέματος και τελικά ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Καλή χρονιά σε όλους και για όλα.