Κύριε διευθυντά
Η παραλιακή γραμμή του τραμ δεν «ενοχλεί». Αποκομμένη από τον αστικό ιστό, αφού εδώ και 17 ολόκληρα χρόνια δεν έχει προστεθεί ακόμη ο Πειραιάς, χειμώνα καιρό, θυμίζει τη «μοναξιά του φαροφύλακα». Ηδη κοντεύει χρόνος αντί για τρεις μήνες που είχε εξαγγελθεί αρχικά ως διάρκεια ολοκλήρωσης των έργων μετατόπισης των γραμμών στον πολύπαθο Φαληρικό όρμο. Τα έργα πρώτης φάσης εκεί (πάνω στα μπάζα της χούντας) ξεκίνησαν από τους «αριστερούς» τον Μάιο του 2017 κι ακόμη να ολοκληρωθούν. Το μαρτύριο της σταγόνας. Φτηνές δικαιολογίες λόγω πανδημίας δεν πείθουν κανέναν. Η γνωστή παθογένεια του χρονικού ξεχειλώματος εν Ελλάδι για τα δημόσια έργα όταν δεν υπάρχουν τα στενά χρονικά περιθώρια εκδηλώσεων όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Το μεγάλο λάθος της κυβέρνησης Σημίτη αναφορικά με το τραμ ήταν ότι το μέσο δεν έφτασε στον Πειραιά τότε από τη συντομότερη (και βέλτιστη) διαδρομή, που ήταν η οδός Τζαβέλλα, ακόμη και με τα ΜΑΤ! Αυτό κόστισε 17 ολόκληρα χρόνια αναμονής, που είναι σίγουρα πάρα πολλά, αν λάβει κανείς υπόψη και την πολιτική αντιπαράθεση σχετικά με το θέμα αυτό, με τη συμμετοχή πολιτικών ξένων εντελώς με το αντικείμενο της αστικής ανάπλασης και της βέλτιστης αξιοποίησης του σύγχρονου τραμ. Εξάλλου για εμένα ο χρόνος στην Ελλάδα σταμάτησε τον Μάρτιο του 2004. Μετά μας πήρε ένας ασύλληπτος κατήφορος που τελειωμό δεν έχει (σπάταλη και αποτυχημένη διακυβέρνηση από τη «Δεξιά του Κυρίου», ΔΝΤ, περικοπές, οικονομική καταστροφή για τους πολλούς, τώρα πανδημία).