Κύριε διευθυντά
Αρκετή συζήτηση προκάλεσε τις τελευταίες μέρες η απόφαση της πρόσληψης χιλίων ειδικών φρουρών στα πανεπιστήμια. Ανεξάρτητα από τη σκοπιμότητα και την αναγκαιότητα της συγκεκριμένης απόφασης, ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία που τα αμφιθέατρα παραμένουν άδεια λόγω της πανδημίας, επανέρχεται στο προσκήνιο το ζητούμενο της ασφάλειας και ο τρόπος που υποστασιοποιείται σε κοινωνικό επίπεδο. Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση έχει θέσει ψηλά στην ατζέντα των πολιτικών προτεραιοτήτων της τα ζητήματα της ασφάλειας, αλλά με αφορμή την τρέχουσα επικαιρότητα, αξίζει ίσως να αναλογιστούμε σχετικά με το πώς μεταφράζεται η ασφάλεια στην τρέχουσα καθημερινότητα των πολιτών.
α) Αν η ασφάλεια σημαίνει τήρηση των νόμων, τότε στην έννοια θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και την εργασιακή ασφάλεια η οποία δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως λόγω της πανδημίας και της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που για κάποιους μεταφράζεται ως ευκαιρία καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων.
β) Αν η ασφάλεια σημαίνει προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, τότε στην έννοια θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τα δικαιώματα όσων στερούνται και τα πιο στοιχειώδη μέσα αξιοπρεπούς διαβίωσης και επαφίενται στην ελεημοσύνη όσων προσπαθούν να υποκαταστήσουν τις ανεπάρκειες των κρατικών πολιτικών.
γ) Αν η ασφάλεια σημαίνει πειθαρχία, τότε το μήνυμα που θα πρέπει να στείλουμε, ιδιαίτερα στους νέους, είναι το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης και η καλλιέργεια σεβασμού για την κοινή περιουσία (τα πανεπιστήμια εν προκειμένω) αλλά και πάλι κάτι τέτοιο ελάχιστα υπηρετείται με την καταστολή και την αστυνομοκρατία. Δεν υπάρχει φαντάζομαι κανένας που να αμφισβητεί το γεγονός ότι η ύψιστη εγγύηση για την εύρυθμη θεσμική λειτουργία παρέχεται μέσω της δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης των πολιτών, η οποία σίγουρα δεν προάγεται από την υποβάθμιση των ανθρωπιστικών επιστημών που έλαβε χώρα πρόσφατα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Σε μια εποχή όπου ρευστοποιούνται όλες οι βεβαιότητες, το αίτημα της ασφάλειας προσλαμβάνει ευρύτερες διαστάσεις από την πάταξη των έκνομων συμπεριφορών, οι οποίες εξάλλου δεν πρόκειται να εκλείψουν όσοι αστυνομικοί κι αν προσληφθούν, αν δεν άρουμε τα αίτια της κοινωνικής παθογένειας που τις τροφοδοτούν. Με το σκεπτικό αυτό, η μονομερής προσέγγιση του κοινωνικού αγαθού της ασφάλειας δεν υπηρετεί σε τελική ανάλυση ούτε τον ίδιο τον στόχο για τον οποίο υλοποιείται. Εκτός αν προέχει ο πολιτικός εντυπωσιασμός ή η εμμονική προσκόλληση σε απολιθωμένα στερεότυπα.