Κύριε διευθυντά
Διαβάζουμε ότι βασική προϋπόθεση ανάπτυξης του τομέα των ηλεκτρικών αυτοκινήτων είναι η εξόρυξη της ομάδας των 17 ευγενών ορυκτών χημικών στοιχείων –των λεγόμενων σπάνιων γαιών– και ειδικότερα του λιθίου, που χρησιμοποιείται στην κατασκευή των μπαταριών των ηλεκτροκίνητων οχημάτων.
Πέραν του ότι ορισμένα από τα υπόλοιπα στοιχεία είναι απαραίτητα σε πάμπολλες εφαρμογές του σύγχρονου τρόπου ζωής, όπως οπλικά συστήματα, κινητά τηλέφωνα, επίπεδες οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστές, οικονομικοί λαμπτήρες, καταλύτες αυτοκινήτων κ.λπ., είναι γεγονός ότι κατά την επεξεργασία τους γίνονται πολλές και ανεπίτρεπτες εκπτώσεις τόσο στα θέματα ασφαλείας και υγείας των εργαζομένων και των περιοίκων όσο και στα θέματα περιβαλλοντικής προστασίας. Οι δραστηριότητες του διαχωρισμού και της αξιοποιήσεως των ουσιών αυτών μπορεί να είναι καταστροφικές για το περιβάλλον αν δεν ληφθούν δαπανηρά μέτρα.
Ειδικότερα, αυτός ο διαχωρισμός προϋποθέτει τη χρήση χημικών ουσιών που δημιουργούν μέχρι και ραδιενεργά απόβλητα.
Με σχεδόν μονοπωλιακό παραγωγό σπάνιων γαιών την Κίνα –τον μεγαλύτερο ρυπαντή της υφηλίου–, που αγνοώντας τις επιπτώσεις κυριαρχεί στη σχετική αγορά, έχουμε την παράδοξη αντίφαση ανάμεσα στη χρήση των σπάνιων γαιών στις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας και στις ρυπογόνους μεθόδους παραγωγής τους. Επιπλέον, η ηλεκτρική ενέργεια για τη φόρτιση αυτών των μπαταριών παράγεται, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της, από την καύση ορυκτών καυσίμων για να κινήσει αυτοκίνητα πολύ ακριβότερα από τα συμβατικά και με μια αυτονομία 300 χλμ., μετά τα οποία χρειάζονται 8 ώρες φόρτιση.
Εχει ξεκινήσει λοιπόν μια πολιτική να μας τα κάνουν ελκυστικότερα, με μηδενικά τέλη κυκλοφορίας, με ανοικτό δακτύλιο του κέντρου της Αθήνας, δωρεάν στάθμευση στα κέντρα των πόλεων κ.λπ., απαξιώνοντας ταυτοχρόνως, μέχρις εκμηδενίσεως της αξίας των, τα παλαιότερα αυτοκίνητα, ειδικώς αυτά του μεγαλύτερου των 2.000 κ. εκ., τα οποία, αφού τα κατέστησαν αρχικώς σχετικώς προσιτά, κάνοντας κάποιους ατυχείς να πιστέψουν ότι απηλλάγη το ελληνικό δοβλέτι του «ταμπού» των κυβικών, τους επέβαλε μεταγενεστέρως το «χαράτσι» της… «πολυτελούς διαβίωσης» για 10 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία των (καθιστώντας τα παραλλήλως τεκμήρια, πάντα βάσει των διαβολικών κυβικών), όταν θα ήσαν πλέον για πέταμα και πλήρως απαξιωμένα λόγω παλαιότητας και των υπέρμετρων επιβαρύνσεων.
Ολα αυτά πλέον για αυτοκίνητα εμπορικής αξίας 5.000-10.000 ευρώ με τα εξωφρενικά, βάσει κυβικών πάντα, τέλη κυκλοφορίας, τη στιγμή που σύγχρονα αυτοκίνητα 1.500-1.600 κ. εκ. με ελάχιστα τέλη κυκλοφορίας και χωρίς ασφαλώς φόρο πολυτελούς διαβίωσης έχουν εμπορική αξία 50.000-60.000 ευρώ.
Ηθικό δίδαγμα: Κάθε φορά το αδηφάγο και ανέντιμο κράτος επινοεί ένα αφήγημα για να βάλει στο «τσουβάλι» τους υπηκόους και μετά να τους γδύσει, όπως τώρα με τα υποτιθέμενα καθαρά ηλεκτρικά αυτοκίνητα που, στο κάτω κάτω, είναι το επιδιωκόμενο γι’ αυτούς που τα παράγουν. Για εμάς γιατί;