Κύριε διευθυντά
Διάβασα και ξαναδιάβασα, με προσοχή, το άρθρο του κ. Θάνου Βερέμη (30.1 της καλής μας «Καθημερινής») «Οι δύο όψεις του Ρουμελιώτη αγωνιστή Μακρυγιάννη». Με προσοχή, αλλά και με απορία. Τι τραβάει κι αυτός (και τόσοι άλλοι οπλαρχηγοί) από εμάς διακόσια έτη μετά! Μα ναι, το γνωρίζουμε – είχαν χούγια, ήταν άνθρωποι με σάρκα και οστά. Βρωμάγανε και σκόρδο πιθανότατα. Αλλά δόξα τω Θεώ η λεβεντιά τους, μα κι αυτό που δώσανε στον έρμο τον τόπο, αντέχει σε κάθε αποδόμηση.
Πήρε και η μπάλα τον Γιώργο Σεφέρη (ως «αυθεντία» άραγε η οποία θαύμασε τον Ρουμελιώτη;). Πώς όχι;
Να με συγχωρείτε, αλλά αφήνοντας τα προμετανεωτερικά και τις άφθονες υποσημειώσεις του 21ου αιώνα, προτιμώ να μνημονεύω Ζήσιμο Λορεντζάτο και να κάνω τον σταυρό μου αντιγράφοντας τα λόγια του: «Ο Μακρυγιάννης δεν είχε γνώσεις, είχε γνώση».