Ο γραπτός λόγος και η κομματική γλώσσα

Κύριε διευθυντά 
Τα κόμματα είναι υπεύθυνα για πολλά δεινά στη ζωή της σύγχρονης Ελλάδας. Ενα από αυτά είναι και η… παραμόρφωση του γραπτού λόγου. Εδώ αναφέρομαι βέβαια όχι στους πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά στα γνωστά σημεία στίξεως, που χρησιμοποιούνται καταχρηστικά ακόμη κι εκεί που δεν χρειάζονται, όπως για να περικλείουν συνδέσμους (όμως, λοιπόν), αλλά και το αντιθετικό «δε» (όχι όμως το «μεν»). Ακραίο και βάναυσα αντιαισθητικό πρόσφατο παράδειγμα: «Ο, δε, Gardner έχει κατηγορηθεί…» Πού ακούστηκε ποτέ κάτι τέτοιο; Προσπαθήστε να διαβάσετε την πρόταση με βάση τη στίξη. Θα λέγατε ποτέ: «Ο [παύση] δε [παύση] Gardner…»; Αν δεν χρειάζεται παύση στην ανάγνωση, δεν χρειάζεται και κόμμα. Κι αν κανείς ισχυρισθεί ότι πρέπει να διακρίνουμε το αντιθετικό «δε» από το αρνητικό «δε», ας δεχθούμε επιτέλους ότι το δεύτερο χρειάζεται πάντα ένα τελικό «ν», και το πρόβλημα λύνεται.