Κύριε διευθυντά
Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας έβλεπα την Ελλάδα πτωχευμένη να περιφέρεται επαίτιδα με το χέρι απλωμένο στα φανάρια της Ευρώπης και ένιωθα αφόρητα ντροπιασμένος και βαθιά πληγωμένος. Αυτή δεν ήταν η Ελλάδα για την οποία, κατά τη διάρκεια της τριακονταετούς περίπου σταδιοδρομίας μου στην Πολεμική Αεροπορία, διακόσιοι τριάντα έξι (236) συνάδελφοί μου καταχωρίσθηκαν στο Μητρώο Πεσόντων της Π.Α. (τα ονόματά τους, με τις ημερομηνίες θυσίας τους, στη διάθεση των ενδιαφερομένων). Είναι όμως παρήγορο ότι εκτός από την Ελλάδα του συστήματος εξουσιών, που συχνά μας πληγώνει, υπάρχει και η Ελλάδα των Ελλήνων, που αναδεικνύεται σε δύσκολες περιόδους, όπως η σημερινή. Χρειάστηκε η COVID-19 με την πανδημία της και ο Ερντογάν με τις προκλήσεις του για να λάμψει το μεγαλείο της. Ακτινοβολεί μέσα από τα φασκιωμένα πρόσωπα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των νοσοκομείων του ΕΣΥ, από τα πρόσωπα των υπηρετούντων στις Ενοπλες Δυνάμεις μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και από ένα πλήθος παραδειγμάτων που συμπληρώνουν την εικόνα της Ελλάδας των Ελλήνων, που δεν χωράνε σε αυτό το σημείωμα.
Θα αναφερθώ ιδιαίτερα στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων του ΕΣΥ που μας έχει συναρπάσει. Είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας που αγωνίζονται μέρα και νύχτα κάτω από αντίξοες και ψυχοφθόρες συνθήκες για τη σωτηρία συνανθρώπων μας. Είναι εργαζόμενοι που θέτουν συνειδητά σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή τους (ήδη μετρούν πολλά θύματα) βιώνοντας ταυτόχρονα τον θάνατο χιλιάδων ασθενών τους, θυμάτων της πανδημίας με τους οποίους –ας μη μας διαφεύγει– τους είχαν συνδέσει συναισθηματικά οι ιδιάζουσες συνθήκες νοσηλείας. Πρόκειται για τον απόλυτο ορισμό του ηρωισμού.
Η ανταμοιβή των ηρώων δεν αποτιμάται, δεν περιγράφεται. Είναι μια αλλόκοτη θεϊκή πεμπτουσία κρυμμένη στα βάθη της ψυχής τους που μόνο αυτοί γνωρίζουν και απολαμβάνουν. Τα εγκώμια είναι αυτονόητα αλλά δεν αρκούν και ίσως δεν τους αγγίζουν. Μάλλον δική μας, εσωτερική ανάγκη εκφράζουν. Η μεγαλύτερη τιμή που τους οφείλουμε είναι να διδαχτούμε από το παράδειγμά τους τη συνεργασία και την αυταπάρνηση που χαρακτηρίζουν τον πόλεμο που διεξάγουν εναντίον της COVID-19 και να γίνουμε καλύτεροι, ως άτομα και ως κοινωνία. Το μήνυμα αυτό είναι ιστορικό και πρέπει πρωτίστως να το πάρει ο πολιτικός κόσμος που στον δικό του πόλεμο με τα προβλήματα της χώρας, κύριο χαρακτηριστικό του διαχρονικά είναι ο σκληρός διαγκωνισμός (ακριβέστερα η αλληλοφαγωμάρα), χωρίς κανόνες δεοντολογίας, για τη διατήρηση ή την κατάκτηση της εξουσίας.