Κύριε διευθυντά
Η Ισπανία γνώρισε και αυτή εμφύλιο πόλεμο και όμως –ευτυχώς– το ελληνικό μεταπολεμικό «μοντέλο ανάπτυξης», εκεί απεφεύχθη.
Σε νηπιακή ηλικία μέναμε σε πάροδο της Αχαρνών με θαυμάσια νεοκλασικά κτίρια. Οι πρώτες αναμνήσεις της ζωής μου ήταν… οι μπουλντόζες που τα γκρέμιζαν. Στη θέση τους σήμερα, κακόγουστες πολυκατοικίες, μαυρισμένες από τα καυσαέρια, δίχως χώρους στάθμευσης.
Εχω βρει αποδείξεις (φωτογραφίες και κινηματογραφικό υλικό στο Διαδίκτυο) πώς ήταν τα πράγματα και πώς έγιναν στην πορεία των δεκαετιών. Η αρχή έγινε τον Γενάρη του 1956 με την κατεδάφιση στην πλατεία Συντάγματος, την κεντρικότερη και ιστορικότερη της Ελλάδος, του υπέροχου μεγάρου Καλλιγά στη συμβολή των οδών Σταδίου και Καραγεώργη Σερβίας. Εργο του Τσίλλερ. Ενα εκπληκτικό νεοκλασικό κτίριο, που έως τότε στο δώμα του είχε το εργαστήρι του ο μέγας Τσαρούχης. Από διηγήσεις παλαιότερων, από τον Αγνωστο τότε έβλεπες, λόγω του μικρού σχετικά ύψους των νεοκλασικών εκεί, τον Παρθενώνα. Το 1957 ήρθε η σειρά του αριστουργηματικού, εμβληματικότερου ίσως κτιρίου της νεοκλασικής Αθήνας, του μεγάρου Νεγρεπόντη με την περίφημη τοξοστοιχία, απέναντι από τον Εθνικό Κήπο, στη συμβολή των οδών Οθωνος και Αμαλίας, σημερινό τέρμα του τραμ. Παλαιό βασιλικό ανάκτορο και μετέπειτα υπουργείο Ναυτικών. Πόσο ωραία θα ταίριαζε το υπερσύγχρονο πορτοκαλί τραμ με φόντο αυτό το θαυμάσιο κτίριο! Σήμερα τι να ομορφύνει σκέτη η παρουσία του τραμ, όσο κι αν το παλεύει;
Ακόμη, επί δικτατορίας, θυμάμαι το αίσχος του μπαζώματος του Φαληρικού όρμου. Η ψυχή του, ο μέγας ρεμπέτης Γιάννης Παπαϊωάννου, που τραγούδαγε τα βράδια με θέα τη θάλασσα που κοίταζε καθημερινά με άφατη θλίψη αργά να πεθαίνει, τη θάλασσα που όργωνε με το καΐκι του φίλου του, καπετάν Ανδρέα Ζέπου (εξ ου και το ομώνυμο αριστούργημα του μπαρμπα-Γιάννη), μαράζωσε σιγά σιγά από τον καημό του και «έφυγε» από τροχαίο. Υπερευαίσθητη ψυχή ο μέγας αυτός ρεμπέτης, ειπώθηκε ότι έκανε στραβοτιμονιά κι έπεσε σ’ ένα στύλο για να μη σκοτώσει μια γάτα!
Κι ο μυθικός Ασωπός, από χαρά ζωής, οχετός βιομηχανικών αποβλήτων από το 1969 (!) και ρέμα-δηλητήριο για τους περιοίκους.
Τι να πεις; Το πιο αστείο όλων πάντως είναι ότι η Ελλάς διαθέτει σήμερα υπουργείο Περιβάλλοντος. Απλά και μόνο για να ισχυρίζεται ότι έχει κι αυτή τέτοιο, έστω για το θεαθήναι.