Κύριε διευθυντά
Εβδομήντα τόσα χρόνια πριν, εδώ στο χωριό, αυτή την εποχή τι χειμώνες ήταν αυτοί; Χιόνια, κρύο, παγωνιά. Τα κρύσταλλα κρέμονταν από τις στέγες ίδιοι σταλακτίτες. «Κοιτάτε, ρε παιδιά, σαν σπαθιά δεν είναι; Ναι, ναι, σπαθιά ξεγυμνωμένα!». Τα αποσπούσαμε και ριχνόμασταν εναντίον αλλήλων. Τα σπαθιά θρυμματίζονταν επάνω στα στήθια και τα κορμιά έπεφταν ηρωικώς μαχόμενα στο χιόνι, παριστάνοντας τους νεκρούς. Ευκαιρία να ξαποστάσουμε λίγο. «Τι ωραία να ’σαι πεθαμένος!». Ομως, σε λίγο το ψύχος θα μας περονιάσει, καθώς ο ήλιος εβασίλευε, τα μάλλινα, ζεστά τσουράπια, από γνήσιο παρθένο μαλλί, είχανε τώρα μουσκέψει από το χιόνι που έλιωνε επάνω τους, γι’ αυτό έπρεπε… ν’ αναστηθούμε.
Αυτά, λοιπόν, τα τσουράπια, για να γίνουν τσουράπια, έπρεπε να περάσουν από ολόκληρη διαδικασία μέσα από τα χέρια της μάνας με τη βοήθεια της γιαγιάς, νύφη και πεθερά σε αγαστή σύμπνοια – αν μπορούσαν ας έκαναν κι αλλιώς, ανάγκα και θεοί πείθονται. Αλήθεια σας λέω, ακούστε πράματα: Στη μάνα ανήκαν δυο προβατίνες που φιλοξενούνταν στο κοπάδι του αδερφού της. Η μάνα κούρευε τις προβατίνες με το προβατοψάλιδο, η μάνα έπλενε το μαλλί στο ποτάμι, κοπανώντας το με τον κόπανο, η μάνα το ζεμάτιζε στο ζεματοκάκαβο για να φύγει η σαριά, η μάνα το ξέβγαζε στο αυλάκι, το άπλωνε να στεγνώσει, το έβαφε αν ήθελε βάψιμο, το περνούσε μετά στη λανάρα και το λανάριζε, το χώριζε σε τουλούπες – τουλούπες, το περνούσε στη ρόκα, το έγνεθε στο αδράχτι για να γίνει κλωστή και στο τέλος έπλεκε τα τσουράπια με τις πέντε τσουραποβελόνες, με άλλες βελόνες έπλεκε τις κορμοφάνελλες και τα πουλόβερ, τα… πουλόβια! Κι όλα αυτά από τα χέρια της μάνας. Αν αυτή δεν είναι αυτάρκης οικονομία, τότε ποια είναι;