Κύριε διευθυντά
Στην αιχμή της επικαιρότητας, όπου κυριαρχεί η πανδημία, βρίσκονται και δύο άλλα θέματα: α) Η παιδεία με τις μεταρρυθμίσεις και αντιδράσεις και β) η σχέση ανδρών και γυναικών στην ελληνική κοινωνία στο γκρίζο φόντο των αποκαλύψεων και των καταγγελιών Μπεκατώρου. Το θέμα είναι οι μορφές ανδρικής βίας που ασκείται εις βάρος των γυναικών.
Ξεκινώντας, ανάποδα, από το δεύτερο ζήτημα, θυμίζω ότι ανάποδα θέτει το ζήτημα και ο Ομηρος στην περίπτωση του Οδυσσέα και της Καλυψώς. Η υπενθύμιση αυτή δεν αμφισβητεί το δίκιο ούτε της κοινωνικής οργής κατά του φαινομένου που έχει καταγγελθεί ούτε των θυμάτων του. Επιχειρεί μια ιστορική/φιλολογική αναφορά, η οποία δείχνει ότι, εκτός από την ανδρική βία (παραδείγματα της οποίας βρίσκονται στην Ιλιάδα, με πρώτο εκείνο του Αγαμέμνονα και της Χρυσηίδας), υπάρχουν και οι αντίστροφες περιπτώσεις, όπου η βία (λεκτική, ψυχολογική, εξουσιαστική) ασκείται από το «ασθενές φύλο».
Στο ε΄ της Οδύσσειας (όπου είναι διαθέσιμες οι έξοχες μεταφράσεις των Καζαντζάκη και Κακριδή, η νεότερη –φιλολογικός άθλος– του Μαρωνίτη κ.π.ά.) διαπιστώνει κανείς με πόσο πιεστικό τρόπο η Καλυψώ «εκβιάζει» τη συμμετοχή του Οδυσσέα στην από την ίδια παρατιθέμενη μακράς διαρκείας ερωτική ευωχία, ενώ εκείνος χύνει διαρκώς δάκρυα στην κύλικα του νόστου. Πρόκειται περί ποιητικής μυθοπλασίας, φυσικά. Τόσο ωραίας όμως και τόσο αποκαλυπτικής καιρών και ηθών.
Περί αυτών ο επόμενος λόγος, ο αναφερόμενος στο πρώτο ζήτημα. Ιδού πώς και γιατί:
Ενότητες και αποσπάσματα από ε΄ της Οδύσσειας περιλαμβάνονται στο διδακτικό βιβλίο της Α΄ Γυμνασίου «Αρχαία Ελληνικά – Ομηρικά έπη – Οδύσσεια». Μεταξύ τους και το κεφάλαιο με την «απελευθέρωση» του Οδυσσέα κατόπιν επεμβάσεως του Δία. Ο μεν διάλογος Καλυψώς – Οδυσσέα μετά την επέμβαση πιστοποιεί την εξουσιαστική ερωτική «ομηρία» του άρρενος από το θήλυ – και ως προς αυτό αρκούν όσα πιο πάνω αναφέρθηκαν. Η επακολουθήσασα όμως αποχαιρετιστήρια βραδιά του ζεύγους, έτσι όπως περιγράφεται από τον Ομηρο και όπως προσφέρεται σε μετάφραση στα παιδιά (αγόρια και κορίτσια) των 13 ετών, διαθέτει όλα τα προσόντα του αμφιλεγόμενου μαθήματος «Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση» στα σχολεία. Μεταφράζει ο Δημήτρης Μαρωνίτης: «[…] Προχώρησαν οι δύο στο κοίλο βάθος της σπηλιάς, κοιμήθηκαν μαζί, και χάρηκαν μαζί φιλί κι αγκάλη». Ασχετα από το γεγονός ότι τα πράγματα κάνουν τα δάκρυα του Οδυσσέα αμφίβολης αξίας, μπαίνει το ζήτημα ότι εισάγονται οι μόλις έφηβοι σε ένα πεδίο συγκεχυμένων γνώσεων κατά τρόπο… πολύ γλυκό, όπως επιβεβαιώνεται και από τη μετάφραση Καζαντζάκη – Κακριδή: «[…] Κι αυτοί στου σπήλιου αποτραβήχτηκαν τα βάθη, να χαρούνε φιλί κι αγκάλη, και τη νύχτα τους μαζί να την περάσουν».
Δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζουν οι διδάσκοντες εκπαιδευτικοί και πώς προσπερνούν τους επίμαχους στίχους. Ομως η επιλογή και η έγκριση να περιληφθεί το σχετικό απόσπασμα στα διδασκόμενα κείμενα μοιάζει σαν διαφημιστικός οδοδείκτης για την καθιέρωση της… κατηχητικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, την πασσάλωση του οποίου κάνει το ίδιο το υπουργείο Παιδείας.