Κύριε διευθυντά
Αν μου επιτρέπετε θα αναφερθώ σε μια ιστοριούλα από τον παλιό καιρό που όμως έχει επιπτώσεις και στις ημέρες μας. Τον καιρό εκείνο λοιπόν ήμουν σπουδαστής του ΕΜΠ. Ο καθηγητής μας της Υδραυλικής, ο αείμνηστος Ρωμαΐδης (μια γραφική φιγούρα των αρχών του 20ού αιώνα με το παπιγιόν του κ.λπ.) μας είχε αναθέσει την εκπόνηση ενός θέματος (ένα φράγμα αν θυμάμαι καλά) που ήταν κοινό για όλους τους σπουδαστές, όμως για να αποφεύγονται οι αντιγραφές, τα τεχνικά δεδομένα (πλάτη, ύψη, τομές κ.λπ.) ήταν διαφορετικά για τον καθένα, ώστε να υποχρεωθεί να το δουλέψει μόνος του. Το θέμα είχε μια καθορισμένη ημερομηνία παράδοσης και όλοι πέσαμε με τα μούτρα για να είμαστε εμπρόθεσμοι.
Ολοι εκτός από τον… πονηρό της παρέας, ο οποίος είτε μη θέλοντας είτε μην ξέροντας επέλεξε τη γνησίως ρωμαίικη μέθοδο του «ατσίδα». Πολύ απλά λοιπόν πήρε δύο εργασίες συναδέλφων του, ενός με μεγαλύτερα δεδομένα από τα δικά του και του άλλου με μικρότερα, τις αντέγραψε και στη θέση των αριθμητικών στοιχείων έβαλε τον… μέσο όρο. Με άλλα λόγια, ο λαμπρός αυτός νέος ανεπιγνώστως εφήρμοσε την τακτική ΚΙΝΑΛ πολλές δεκαετίες πριν από την έλευση του ΚΙΝΑΛ!