Κύριε διευθυντά
Ανοίγοντας ραδιόφωνο (συντροφιά των υπερηλίκων) το πρωί της Κυριακής 14-2-2021, πρόλαβα τα τελευταία λεπτά συνεντεύξεως του ηθοποιού Ν. Ψαρρά, ως αυτόπτη μάρτυρα των καταγγελιών της επίσης ηθοποιού Ζέτας Δούκα. Στο σημείο αυτό θέλω να εξάρω τη δικονομική ευπρέπεια και νομιμοφροσύνη του μάρτυρα, ο οποίος σεβάστηκε και τήρησε εκ προοιμίου τη μυστικότητα και το απόρρητο της πιθανολογούμενης προσεχούς καταθέσεώς του. Μακάρι να τον ακολουθήσουν οι συνεντευξιαζόμενοι πολιτικοί (περιλαμβανομένων καθηγητών της Νομικής) και δημοσιογράφοι.
Επειδή είμαι «παλαιάς (παλαιοτάτης) κοπής», κατά τη θλιβερή διατύπωση τελευταίας κοπής, δεν έχω προσωπική εμπειρία θεατού της ηθοποιού, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε ούτε θα έπρεπε να έχει την παραμικρή σημασία εν προκειμένω. Ακούγοντας τη συνέντευξη ήρθε στον νου μου το αλήστου μνήμης τηλεοπτικό επεισόδιο Κασιδιάρη – Δούρου – Κανέλλη – Παυλόπουλου στη μεγάλης θεαματικότητας καθημερινή εκπομπή του κ. Γ. Παπαδάκη.
Η ανάπλαση του συνειρμού οφείλεται προφανώς στην ομοιότητα των περιπτώσεων, αφού δεν μπορεί να οφείλεται σε αντίθεση, ούτε σε συνάφεια χώρου ή αλληλουχία χρόνου, αν θυμάμαι σωστά τα –πολύ μακρινά– σχολικά μαθήματα Ψυχολογίας. Στο τηλεοπτικό επεισόδιο είχαμε ενώπιον των πάντων, urbi et orbi, την απαράδεκτη λεκτική και καταβρεκτική επίθεση του Κασιδιάρη στην κ. Δούρου, τη γενναία υπερασπιστική παρέμβαση της κ. Κανέλλη, την ασφαλή μη αντίδραση του μετέπειτα ανωτάτου μας άρχοντος και την κατασβεστική προσπάθεια του κ. Παπαδάκη. Δηλαδή, πλήρη κύκλο δράσεων και αντιδράσεων.
Φαίνεται ότι, στην οθόνη της δημοσιότητος, το θέατρο της πολιτικής μας σκηνής όχι μόνο δεν αφίσταται, αλλά και προηγήθηκε του θεάτρου της (κατ’ επάγγελμα) υποκριτικής τέχνης. Φοβούμαι ότι πρόκειται για συμπτώματα ενδημικής νόσου, χωρίς μάσκες.