Κύριε διευθυντά
Νιώθω βαθιά ανακούφιση, βλέποντας όλον αυτό τον ορυμαγδό αποκαλύψεων, που η τελευταία καλλιτεχνική έξοδός μου πριν από ένα χρόνο ήταν για την ταινία του «σεξιστή» Σεφερλή. Χαίρομαι διπλά που αδιαφόρησα για τα επικριτικά σχόλια των στα γεράματα φιλότεχνων, ανταμώνοντας με συναδέλφους από τον στρατό. Ξέραμε ότι δεν θα δούμε Μπέκετ, αλλά γελάσαμε πολύ με τα ίδια αστεία που πέφταμε από τις κουκέτες στους θαλάμους του στρατοπέδου. Ο πρωταγωνιστής μπορεί να μην έχει καταπιεί τον Διόνυσο, όπως ανέφερε πρόσφατα μια πρώην υπουργός Πολιτισμού για κάποιον καταγγελλόμενο, αλλά ήταν απολαυστικός.
Το τέλειο σβήσιμο για μια κουραστική καθημερινή για κάποιους εργαζομένους και μπαμπάδες. Κυριολεκτικά γλαρώσαμε στην πολυθρόνα του σινεμά με το χοντροκομμένο αλλά τόσο ειλικρινές σεφερλικό σύμπαν. Οαση αυθεντικότητας σε όλους αυτούς τους ταλαίπωρους που προσπαθούν κάτι να παραστήσουν. «Ανθρώπους φθαρμένους, σάπιους και ξεφτιλισμένους, που λένε ότι υπηρετούν την τέχνη και κάνουν πολιτισμό», όπως εύστοχα σχολίασε ο ηθοποιός Γιώργος Παρτσαλάκης.