Κύριε διευθυντά
Παιδάκι σαν ήμουν, ο παππούς μου διηγήθηκε ένα ωραίο παραμύθι που το θυμήθηκα διαβάζοντας τώρα τελευταία για τις συζητήσεις σχετικά με θέματα παιδείας, για φανταστικές ιστορίες για «δήθεν» φοβισμένους πρυτάνεις και άλλα τινά («Κ» 14/2 «Η βία στα πανεπιστήμια καλά κρατεί» – Α. Δρυμιώτης και άλλα).
«Στον μακρινό πλανήτη Νεφελοκοκκυγία*, Γιωργάκη, υπήρχαν δύο καλά πανεπιστήμια, ένα δημόσιο και ένα ιδιωτικό. Ενας σπουδαστής στο ιδιωτικό θέλησε κάποια στιγμή να πάρει και πτυχίο από το δημόσιο, για να αναγνωρίζεται αυτό από το κράτος. Αλλά όταν έδωσε εκεί γραπτές εξετάσεις τα έχασε. Τουλάχιστον οι μισοί διαγωνιζόμενοι αντέγραφαν ολοφάνερα από το βιβλίο που είχαν κάτω από το θρανίο τους. Και οι επιβλέποντες τον διαγωνισμό έκαναν πως δεν έβλεπαν.
– Μα γιατί παππού, ήταν σωστό αυτό;
Ο παππούς, παλιός καθηγητής στο πανεπιστήμιο, με κοίταξε καλά καλά και απάντησε:
– Οχι, βέβαια, Γιωργάκη. Οταν δίδασκα εγώ, αυτά τα πράγματα δεν γινόντουσαν.
– Και γιατί γίνονται τώρα, παππού;
– Γιατί ο καθηγητής πρέπει να πάει στον Κοσμήτορα της Σχολής να αναφέρει το γεγονός για να τιμωρηθούν οι παραβάτες. Και ο Κοσμήτορας φοβούμενος την αντίδραση από κάποιους “φοιτητές” που θα γράψουν συνθήματα στους τοίχους και θα τον απειλήσουν, θα πει στον καθηγητή να το ξεχάσει…».
Τι ωραία που αισθάνομαι, που προφανώς δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα σήμερα, αφού κανένας καθηγητής δεν έχει καταγγείλει τέτοια κατάσταση. Δεν πιστεύω να φοβούνται… τουλάχιστον ο πρύτανης…
* Νεφελοκοκκυγία: Στην κωμωδία του Αριστοφάνη «Ορνιθες», η κατοικία των κούκων στα σύννεφα, η πόλη δηλαδή των πουλιών που φτιάχτηκε από τα πουλιά με στόχο να αναδειχθούν σε ρυθμιστές της θεϊκής εξουσίας λειτουργώντας ως ενδιάμεσοι των θεών με τους ανθρώπους.
Μεταφορικά: Ουτοπική πολιτεία με τους δικούς της νόμους μακριά από την πεζή πραγματικότητα.