Σας γράφω με την πείρα των 99 χρόνων μου

Kύριε διευθυντά 
Διάβασα το άρθρο σας της 24ης Φεβρουαρίου και ξεπήδησε άμεσα το «ποτέ ξανά εμφύλιος» με το οποίο ξεψύχησε συγχωριανός μου σε βαθύ γήρας. Το χωριό μου είναι στα Θεσσαλικά Αγραφα, όπου ο Εμφύλιος άρχισε το 1946 και τέλειωσε το 1950, αφού εξοντώθηκαν και οι τελευταίοι (και καλύτεροι) νέοι αντάρτες που ο Ζαχαριάδης όρισε ως πρωτοπόρους για την ανασύσταση αντάρτικου (!). Ο μεγάλος και αλβανομάχος αδελφός ήταν δωρικός τύπος ανθρώπου, στρατεύτηκε δε ως αρχηγός των ΜΑΥ (μονάδες ασφαλείας υπαίθρου). Και έσωσε πολλούς αντάρτες που αφόπλισε. Ο μικρός, 18 ετών, αυθόρμητος και ατίθασος, ακολούθησε από τα τέλη του 1946 τους αντάρτες και σκοτώθηκε το 1948 ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στον Κόζιακα. Η κατάσταση στην οποία ασυλλόγιστα κατρακυλάμε οι σημερινοί Ελληνες είναι ένας μικρός αλλά εν δυνάμει εμφύλιος. Και εύλογα το άρθρο σας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Τα 99 μου χρόνια με όπλισαν με αντίστοιχη πείρα και την επιταγή να τη μεταφέρω στους μικρότερους. Και ο μικρός, πολιτικός ευτυχώς ακόμα, εμφύλιος που ασυλλόγιστα διεξάγουμε, επιβάλλει σύνεση και ομόνοια. Αν αναγκαστούμε, από Τούρκους και Γερμανούς, να πολεμήσουμε πάλι, να μην είμαστε χωρισμένοι σε ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, αλλά άρρηκτα ενωμένοι. Το ίδιο ισχύει και για την ανάτασή μας μετά την πανδημία του ιού.