Κύριε διευθυντά
Διάβασα στη χθεσινή «Καθημερινή» τα: «Ισχυρό σοκ από την εκτόξευση των κρουσμάτων» και «Σκηνικό τρόμου στη Νέα Σμύρνη». Παρακολούθησα τα συμβάντα εκεί και τις εκατέρωθεν κοκορομαχίες όσων προσπαθούσαν να επιρρίψουν τις ευθύνες στους αντιπάλους τους και μόνο. Και όλα αυτά μου ενέτειναν τη βαθιά θλίψη και έντονη ανησυχία που με κατέλαβε.
Εζησα την 28η Οκτωβρίου 1940 και αναθυμήθηκα τη σύμπλευση του Μεταξά με τον Ζαχαριάδη στον εναντίον του Μουσολίνι αγώνα. Υπέστην την Κατοχή, αντέδρασα με ένοπλη αντίσταση κατά των κατακτητών, παρακολούθησα τον Εμφύλιο. Φρονώ πως δεν κάνω λάθος στην εκτίμησή μου, ότι η τρέχουσα πραγματικότητα της πανδημίας και των φοβερών συνεπειών της αφενός και της οθωμανικής απειλής αφετέρου, σε συνδυασμό με τη στάση μας έναντι αυτών, όπως την εκφράζουν οι ένθεν κακείθεν ομιλητές στις τηλεοράσεις, δικαιολογούν την έντονη ανησυχία μου! Το αμεσότερο καθήκον όλων μας πιστεύω πως είναι να παραμερίσουμε τις όποιες, δικαιολογημένες ή όχι, διαφορές μας και, ομονοούντες επιτέλους, να βγούμε με τις μικρότερες πληγές από την πανδημία του κορωνοϊού και την οθωμανική απειλή που επικρέμαται.