Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το άρθρο στις 3/3 του εξαίρετου δημοσιογράφου κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου σχετικά με τη συμπεριφορά των καθηγητών, αλλά και τη βία που παρατηρείται και είναι επίκαιρο θέμα, νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ σ’ ένα γεγονός που μου συνέβη και τραυμάτισε την ψυχή μου.
Οταν ήμουν μαθητής εβδόμης τότε γυμνασίου Κορίνθου (είμαι 80άρης), τότε που απαγορευόταν η κυκλοφορία των μαθητών ύστερα από ορισμένη ώρα –πάντα διακριτικά με πηλήκιο– και το παιδικό παιγνίδι στα καφενεία (ποδοσφαιράκια), εγώ μαζί με τρεις συμμαθητές και συγχωριανούς μου, όλοι από ένα ορεινό χωριό, παίζαμε ποδοσφαιράκια μαζί με άλλους συμμαθητές μας. Επειτα από έφοδο που έκανε ένας καθηγητής μας κατέγραψε όλους. Το πρωί μετά την καθιερωμένη προσευχή ο γυμνασιάρχης κάλεσε εμένα και τους τρεις συγχωριανούς μου να απολογηθούμε. Με πήρε το παράπονο και του λέω, δεν είναι άδικο γιατί μόνο εμείς, αφού ήταν και άλλα παιδιά της τάξης που έπαιζαν.
Εκνευρισμένος με πλάκωσε σε απανωτά χαστούκια ρεζιλεύοντάς με. Μου μάτωσε τη μύτη που έτρεχε ασταμάτητα. Και όχι μόνο αυτό, μας απέβαλε για μια εβδομάδα και χάλασε τη διαγωγή μας σε κοσμία.
Αυτά είναι πέρα για πέρα αληθινά.