Κύριε διευθυντά
Με αφορμή την πρόσφατη επιστολή του αγαπητότατου κ. Κώστα Μπουραντά, καθηγητού της Ιατρικής, με τον οποίο συνυπηρετήσαμε στο Λαϊκό Νοσοκομείο προ αμνημονεύτων χρόνων, σχετικά με την επέτειο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων θα ήθελα να προσθέσω τα εξής: Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, όπως νωρίτερα ο Μακεδονικός Αγώνας, αποτελούν ορόσημα του νέου ελληνισμού. Από το χωριό μου, το Επιτάλιον Ηλείας (τότε λεγόταν Αγουλινίτσα), σκοτώθηκαν το 1912 δύο φαντάροι στο Μπιζάνι και ένας στο Γρίμποβο της Αρτας (και άλλοι αλλού). Αυτοί είναι οι Νίκος Παναγάκης (στο Γρίμποβο), Βασίλης Μαστροβασιλόπουλος (στις 9/2 τραυματίας στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Κέρκυρας) και Τάσης Τσούρας (στις 20/2, μία μέρα πριν μπει ο ελληνικός στρατός στα Γιάννενα). Η τραυματιολογία και η αντισηψία ήταν ανύπαρκτες τότε και πολλοί πέθαναν από αιμορραγίες ή επιμολύνσεις τραυμάτων που σήμερα αντιμετωπίζονται εύκολα. Για μεταγγίσεις βέβαια, το 1912, ούτε λόγος.
Εν πάση περιπτώσει, ένας άλλος χωριανός μου, ο Γεώργιος Συννεφόπουλος ή Συνέφης, νεαρός άνδρας τότε, και ενώ είχε ήδη υπηρετήσει τη θητεία του, ήρθε από την Αμερική να πολεμήσει ως εθελοντής. Στο ιστορικό αρχείο του πανεπιστημίου της Νεβάδας στο Ρίνο, όπου είχαμε πάει για άλλη δουλειά, τυχαία βρήκαμε μία φωτογραφία του Συνέφη με άλλους Ελληνες ομογενείς φαντάρους από την Αμερική, στρατοπεδευμένους στη Γευγελή! Η κατάληψη της Γευγελής από τον ελληνικό στρατό έγινε τον Ιούνιο του 1913. Μετά τους πολέμους ο Συνέφης ξαναγύρισε μόνιμα στην Αμερική, εργάστηκε στα ορυχεία χαλκού και πέθανε το 1988. Επομένως, δικαιούνται και αυτοί ένα (μικρό έστω) μερίδιο μνήμης στην εφετινή επέτειο των 200 χρόνων.