Κύριε διευθυντά
Τώρα που, ως φαίνεται, τελείωσαν τα εκτενή αφιερώματα για τον Γιάννη Κωστόπουλο, αλλά όχι η θύμησή του, θα μου επιτραπούν δυο λέξεις για τον εκλιπόντα.
Για τον Γιάννη Κωστόπουλο γράφτηκαν πολλά, τόσο για τη συμβολή του στην ανάπτυξη του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, όσο και για την προσφορά του στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της χώρας.
Από την πλευρά μου θα περιοριστώ, ως από μακρού γνώριμός του, συμπατριώτης του άλλωστε, να αναφερθώ στην ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα του. Και τούτο γιατί στο πρόσωπό του συνέκλιναν σπάνιες αρετές. Ηθος, το πρώτον, και άδολη αγάπη για την πατρίδα. Αληθινός πατριώτης, με πίστη και αφοσίωση στα μεγάλα του έθνους ιδεώδη, που στις άνυδρες ημέρες μας εμφανίζουν αισθητή υποχώρηση, με το παράδειγμά του, παράδειγμα ζωής, έδειχνε τον σωστό δρόμο.
Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του αποτελεί και το γεγονός ότι, με αφορμή τον θάνατό του, αποκαλύπτεται μια άλλη πτυχή του χαρακτήρα του, με την επίδοσή του, διαρκή και αποδοτική, σε έργα αλτρουισμού και φιλαλληλίας.
Η ειλικρινής θλίψη που εκδηλώθηκε με την είδηση του θανάτου του, και η καθολική αναγνώριση του έργου του προσδιορίζουν το μέγεθος της προσωπικότητάς του.