Κύριε διευθυντά
Είναι αναμφίβολο ότι ο νέος τύπος «αγανακτισμένων» σ’ αυτή τη χώρα έχει την έδρα του στις πόλεις με μεγάλες πληθυσμιακές συγκεντρώσεις και σχεδόν ανύπαρκτες εστίες πρασίνου. Η έλλειψη όμως αστικού πρασίνου, όπως πάρκα, παιδικές χαρές και αυλές σπιτιών, συνδέεται με πολυάριθμες επιπλοκές υγείας, όπως καρδιοπάθειες, σακχαρώδης διαβήτης, άνοια, κατάθλιψη και, φυσικά, ψυχολογικό στρες. Καταλυτικός παράγων όλων αυτών είναι η απουσία επαρκούς σωματικής δραστηριότητας η οποία, σε μεγάλο βαθμό, υπαγορεύεται από το οικιστικό αλαλούμ και τον πληθυσμιακό συνωστισμό.
Πού να πάει να κινηθεί και να «ξεσκάσει» –με σχετική ασφάλεια– ο κάτοικος της πλατείας Βάθης; Δυστυχώς, δεν έχει πολλές επιλογές και είναι επόμενο να αγανακτεί. Ηρθε λοιπόν η COVID-19 έμπρακτα να αποδείξει ότι το κόστος απόκτησης ενός διαμερίσματος σε κεντρική πολυκατοικία, που συχνά αποτυπώθηκε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, δεν ήταν μόνο αισθητικό, με την εξαφάνιση υπέροχων κτισμάτων και πρασίνου, αλλά συμπεριλαμβάνει πλέον τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική υγεία των ενοίκων. Και επειδή ο εν λόγω ιός θα είναι παρών για πολλά χρόνια, μαζί με νέους που σίγουρα θα εμφανιστούν, μήπως τελικά ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να βλέπουμε το σπιτάκι που αφήσαμε στην επαρχία με μεγαλύτερη συμπάθεια; Ισως λοιπόν η περιβόητη αποκέντρωση να αποτελέσει εμβόλιο κατά των πολλών ειδών νεοελληνικής «αγανάκτησης».