Κύριε διευθυντά
Για όλους εμάς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο και γενικότερα τον υγιή ανταγωνισμό στον αθλητισμό και σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, οι τελευταίες ημέρες είναι ημέρες θλίψης αλλά και οργής. Η ανακοίνωση ενός επιχειρηματικού λόμπι ιδιοκτητών των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών συλλόγων της Ευρώπης, για τη δημιουργία μιας κλειστής διοργάνωσης που θα ανταγωνιστεί το UEFA Champions League –στην πραγματικότητα θα το ευτελίσει μέχρι εξαφάνισης– αναστάτωσε κάθε πραγματικό φίλαθλο στην Ευρώπη και όχι μόνον. Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η κρίση προσωρινά εκτονώθηκε, αλλά το πρόβλημα στον χώρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου παραμένει.
Το επιχείρημα περί μη βιωσιμότητας του οικονομικού μοντέλου στο οποίο βασίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο, που εξέφρασε ο κρατικοδίαιτος Ισπανός επιχειρηματίας (ιδιοκτήτης της Ρεάλ Μαδρίτης) που προεδρεύει του κινήματος (συνεπικουρούμενος και από άλλους, κυρίως Αμερικανούς συναδέλφους του) και επομένως υπονομεύει το μέλλον του αθλήματος, σαφώς έχει κάποια αληθινή βάση. Κρύβει όμως και μεγάλες δόσεις υποκρισίας.
Η Ενωση των Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών –η γνωστή UEFA– παρότι έχει δημιουργήσει και εξελίξει ένα αξιόλογο προϊόν στο όνομα του Champions League αλλά και του Europa League, δυστυχώς απέτυχε να εφαρμόσει τους μηχανισμούς οικονομικού ελέγχου (που η ίδια έχει θεσπίσει) που στόχο είχαν μεταξύ άλλων να αποτρέψουν τη δημιουργία «φούσκας» και επομένως να αποφευχθεί οιαδήποτε μελλοντική οικονομική καταστροφή. Η αδυναμία αυτή σε συνδυασμό με τα τεράστια βραχυπρόθεσμα κέρδη που το άθλημα παρήγαγε, άνοιξε την όρεξη σε επιχειρηματικούς ομίλους –εν πολλοίς άσχετους με την κουλτούρα του ποδοσφαίρου– να επενδύσουν χωρίς κανέναν περιορισμό.
Οι επιχειρηματίες αυτοί, βλέποντας τις επενδύσεις τους να κινδυνεύουν –κατάσταση που επιδεινώθηκε δραματικά και λόγω της πανδημίας– στρέφονται τώρα σε ασφαλή επιχειρηματικά μοντέλα διαχείρισης αθλημάτων (που έχουν εφαρμοστεί αλλού και σε άλλα αθλήματα) ούτως ώστε να διασφαλίσουν αλλά και να μεγιστοποιήσουν μακροπρόθεσμα τα κέρδη τους. Δεν έχουν λάβει όμως σοβαρά υπόψη τους τον σημαντικότερο παράγοντα της παγκόσμιας επιτυχίας και απήχησης του ποδοσφαίρου. Αυτόν του υγιούς ανταγωνισμού και της ανοικτής πρόσβασης στις διοργανώσεις –με αξιοκρατικά κριτήρια βέβαια– σε όλους ανεξαιρέτως τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Τον μεγάλο ή και μικρό ενίοτε –αλλά υπαρκτό– βαθμό μη προβλεψιμότητας του αποτελέσματος ενός αγώνα, ανεξαρτήτως μεγέθους ή ονόματος του αντιπάλου.
Το μέλλον του ποδοσφαίρου δεν είναι η μονοπωλιακή διαχείρισή του που, ούτως ή άλλως, αντίκειται στην ιστορία του και στην κουλτούρα του. Το μέλλον του είναι στα χέρια όλων των εμπλεκομένων, πολιτικών ηγεσιών, παραγόντων, επιχειρηματιών κ.ά., που πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι μόνο εάν συνεννοηθούν θα βρεθούν λύσεις. Πρέπει να αποδείξουν ότι αγαπούν πραγματικά το ποδόσφαιρο και ό,τι αυτό πρεσβεύει. Σε αντίθετη περίπτωση, ο μόνος χαμένος θα είναι το άθλημα και βέβαια όλοι εμείς οι απλοί φίλαθλοι.