Κύριε διευθυντά
Απογοητευμένος και αγανακτισμένος που «το γνωστό πλέον κτίριο στην Ομηρίδου Σκυλίτση στον Πειραιά πήρε ξανά φωτιά», ο δήμαρχος Πειραιά δήλωσε αποφασισμένος να προχωρήσει άμεσα στη μερική κατεδάφισή του, κατηγορώντας παράλληλα αυτούς που πάνε «κόντρα στη λογική» και το θεωρούν ως «έργο τέχνης».
Πράγματι, το –γνώριμο πλέον στον δήμαρχο– κτίριο είναι γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες. Πρόκειται για το βιομηχανικό κέλυφος της νηματουργίας Φουστάνου, των αρχών του 20ού αιώνα, το οποίο κατατάσσεται στα αρχιτεκτονήματα του ύστερου Κλασικισμού (Νίκος Μπελαβίλας, «Ιστορία της πόλης του Πειραιά – 19ος και 20ός αιώνας», εκδ. Αλεξάνδρεια, 2021, σελ. 255) και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του συγκεκριμένου κτιριολογικού τύπου. Περιλαμβάνεται στα 359 κτίρια του ιστορικού κέντρου του Πειραιά που κηρύσσονται διατηρητέα το 1987 (ΦΕΚ 420Δ, 15.05.1987) από το τότε ΥΠΕΧΩΔΕ. Είναι δημοσιευμένο σε μονογραφίες και άρθρα ερευνητών, ενώ τρισδιάστατες απεικονίσεις του συνοδεύουν ανακοινώσεις στον Τύπο για το σχεδιαζόμενο ξενοδοχείο του ομίλου Accor το 2018.
Οπως η πλειοψηφία του ιστορικού κτιριακού δυναμικού του Πειραιά, είναι ανίσχυρο απέναντι στην αδιαφορία των υπευθύνων και πρόσφορο για συστηματική κακοποίηση μέχρι την καταστροφή του. Ο προκλητικά αθέμιτος τρόπος με τον οποίο ο τοπικός άρχοντας αναφέρεται στο σημαντικό αυτό κτίριο, είναι ενδεικτικός της πολιτικής διαχείρισης που έχει επιφυλαχθεί στην κληρονομιά της πόλης από την τοπική αυτοδιοίκηση. Στην περίπτωση του πρώτου λιμανιού της χώρας, η αγνόηση συνδυάζεται με την άγνοια.