Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 14-4-21 της «Κ» και με τον τίτλο «Η μεταφυσική των αγώνων» δημοσιεύθηκε άρθρο του εξαίρετου συνεργάτη σας κ. Πάσχου Μανδραβέλη, τον οποίο εκτιμώ και διαβάζω ανελλιπώς χρόνια τώρα.
Παρότι συμφωνώ με το όλο πνεύμα του προαναφερόμενου κειμένου, έχω κάποιες ενστάσεις όσον αφορά τη διατυπωμένη άποψή του περί μη αναγκαιότητας αναγνώσεως κατά τη Θ. Λειτουργία της Κυριακής των περικοπών των Ευαγγελίων και Αποστόλων, την οποία χαρακτηρίζει «παράλογη», ένεκα της αδυναμίας κατανοήσεώς των εκ μέρους των πιστών, λόγω του ότι είναι γραμμένα στο γλωσσικό ιδίωμα της «Κοινής» ελληνικής, που δεν ομιλείται πλέον.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι τα ιερά αναγνώσματα μαζί με τη Θ. Ευχαριστία αποτελούν τους βασικούς πυρήνες πέριξ των οποίων εκτυλίσσεται η δραματουργία της Θ. Λειτουργίας. Επιπλέον, όλες οι ευχές και οι λειτουργικοί ύμνοι είναι γραμμένα στην ίδια γλώσσα και όμως οι πιστοί παρακολουθούν και αντιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό το νόημά τους, καθόσον πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πλέον «αναλφάβητοι». Περαιτέρω το κήρυγμα που δίνει το νόημα των ευαγγελικών περικοπών, αλλά και οι εγκεκριμένες μεταφράσεις στη δημοτική της Κ. Διαθήκης και των λειτουργικών βιβλίων παραπλεύρως των πρωτοτύπων κειμένων παρέχουν την ευχέρεια πληρέστερης κατανοήσεώς των από τους ενδιαφερόμενους πιστούς.
Περαίνοντας φρονώ ότι η γλώσσα των Ευαγγελίων και των ύμνων της Θ. Λειτουργίας και των λοιπών Ακολουθιών αποτελεί το τελευταίο προπύργιο διατήρησης της συνέχειας της ελληνικής γλώσσας, η οποία με τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις, απλοποιήσεις και την τάση κατάργησης των αρχαίων ελληνικών από τα σχολεία μας, φτωχαίνει καθημερινά και μας αποξενώνει από τις ρίζες μας. Ας διατηρήσουμε τουλάχιστον τα εναπομείναντα εκκλησιαστικά ακούσματα, ως ερεθίσματα υπόμνησης της γλωσσικής μας κληρονομιάς.