Κύριε διευθυντά
Αν και αρκετές επιστολές μου δεν είδαν το φως της δημοσιότητος, δηλώνω απερίφραστα ότι αναγνωρίζω και αποδέχομαι απολύτως το δικαίωμά σας να επιλέγετε κατά την κρίση σας τι θα φιλοξενηθεί και τι όχι στην εφημερίδα σας. Χωρίς, λοιπόν, πικρία σας γράφω την παρούσα και εσείς θα αποφασίσετε για την τύχη της. Αφορμή έλαβα από τη συνέντευξη που πήρε η συνεργάτις σας κ. Μαρία Κατσουνάκη από τον κ. Γεώργιο Καπουτζίδη (σεναριογράφο, ηθοποιό, παρουσιαστή, ως αναφέρεται στον υπέρτιτλο του δημοσιεύματος), η οποία δημοσιεύθηκε στο φύλλο της «Κ» της 9ης Μαΐου 2021. Θα μπορούσε να γίνει μεγάλη συζήτηση σχετικά με το εν γένει περιεχόμενο της συνεντεύξεως, περιορίζομαι, όμως, σε τμήμα της απαντήσεως του κ. Γ. Καπουτζίδη στο ερώτημα:
«Θεωρείτε τους γκέι μειονότητα;».
«Είναι μια ομάδα ανθρώπων, η οποία ζει σε αυτή τη χώρα έχοντας πολύ λιγότερα δικαιώματα… Παράδειγμα, το θέμα της υιοθεσίας παιδιού από τα γκέι ζευγάρια… Τι πάει να πει η κοινωνία δεν είναι έτοιμη; Κάποιοι δεν θα ετοιμαστούν ποτέ και κάποιοι άλλοι έχουν σαπίσει περιμένοντας να ετοιμαστούν οι υπόλοιποι».
Στο σημείο αυτό θα περίμενα από τη δημοσιογράφο την πολύ σημαντική, για την περίπτωση, ερώτηση: Ποια η γνώμη σας για τις συνέπειες στην ψυχολογική κατάσταση του υιοθετημένου από γκέι ζευγάρι παιδιού, όταν στο σχολείο και στις λοιπές συναναστροφές του θα εμφανίζεται αυτό και μόνο με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες; Και αργότερα, στην εφηβεία, όταν θα γνωρίζει ότι πίσω από την κλειστή πόρτα του υπνοδωματίου τους οι δύο γονείς του, του αυτού φύλου, κάνουν έρωτα.
Η ερώτηση αυτή δεν έγινε. Γιατί άραγε; Το θέμα θεωρείται παρωνυχίδα μπροστά στο «τεράστιο» πρόβλημα των γκέι, ή μήπως είναι από εκείνα που δεν πρέπει να τα αγγίζουμε διότι καίνε;
Αφού, όμως, δεν ρωτήθηκε ο κ. Γ. Καπουτζίδης, ας μας απαντήσουν οι ειδικοί παιδοψυχολόγοι. Η απάντησή τους θα είναι διαφωτιστική για όλους.