Κύριε διευθυντά
Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις υπήρξε ο πρωτοσέλιδος κυρίαρχος τίτλος «Κήρυγμα παντουρκισμού στα σχολικά βιβλία» (της επίβουλης γείτονος) στην «Καθημερινή» της Κυριακής 16.5.2021. Φυσικά το έθνος και το κράτος μας έκανε και κάνει ό,τι μπορούσε και μπορεί, για να αποτρέψει τα τυχόν σχέδια ή όνειρα αυτά. Ως γνωστότατον, στις 29 Μαΐου 1453 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β΄, ο μετέπειτα αποκληθείς Πορθητής, στην αρχή της μακρότατης βασιλείας του (1444-1446, 1451-1481) κατέλυσε την, ετοιμόρροπη πλέον, Ελληνο-Βυζαντινή Αυτοκρατορία και κατέλαβε τη Βασιλεύουσα πρωτεύουσά της, κατά την υπεράσπιση της οποίας θυσίασε τη ζωή του ο τελευταίος αυτοκράτοράς της Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.
Από τότε, καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς σκλαβιάς στους Τούρκους (1453-1821), ακόμα και μετά την απελευθέρωση, διατηρήθηκε από το έθνος ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, αλλά και το όνειρο του «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι». Στο πλαίσιο αυτό ίσως θα έπρεπε να έχουμε κάποια κατανόηση για την πίκρα της απώλειας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους γείτονες και τη ρομαντική και (ελπίζουμε) ουτοπική φαντασίωση της Γαλάζιας Πατρίδας, που την απεικονίζει. Σε κάθε περίπτωση, η επιδεικνυόμενη επαγρύπνησή μας είναι απαραίτητη, γιατί οποιαδήποτε κίνηση της Τουρκίας προς αυτή την κατεύθυνση ξεκινάει και προϋποθέτει τον αφανισμό μας.
Μήπως, όμως, μας είναι χρήσιμες αυτές οι διατυμπανιζόμενες ονειρώξεις και οι επιχειρούμενες προς μια κατεύθυνση αναβίωσης των «περασμένων μεγαλείων» πολιτικοστρατιωτικές απόπειρες και κινήσεις, οι οποίες –όπως έχει επισημανθεί από αρμοδιότερους του υπογράφοντος– τρομάζουν και απωθούν τους όμορους γείτονες της Τουρκίας και συσπειρώνουν τον αραβικό κόσμο, που έχει δοκιμάσει την τουρκική κατάκτηση, κατοχή και επικυριαρχία. Συνεπώς, συμφέρει να προβάλλουμε –όπως κάνει το αναφερθέν άρθρο της «Κ» και ο εντυπωσιακός τίτλος του– με σοβαρή αντιμετώπιση, αλλά ίσως και σε επίπεδο διακωμώδησης και ειρωνείας, την (εξ απαλών ονύχων) καλλιέργεια παντουρκικών ονείρων ανασυστάσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον αυτόκλητο νέο Πορθητή. Ο τελευταίος αυτός χρησιμοποιεί το μέσον αυτό και για τον αποπροσανατολισμό του «λαού του» από τις τρέχουσες επώδυνες οικονομικές και άλλες ταλαιπωρίες του.