Κύριε διευθυντά
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είχε κατά νουν ο κ. Αλ. Πατέλης όταν έκανε την περί διδακτορικών τοποθέτησή του, έθιξε ωστόσο –έστω άθελά του και με άκομψο τρόπο– ένα σοβαρότατο θέμα. Πρόκειται για τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης πτυχιολατρίας που βιώνουμε. Πράγματι, ενώ οι διδακτορικοί τίτλοι εμφανίστηκαν στα ελληνικά πανεπιστήμια περίπου 400 χρόνια αργότερα από ό,τι στα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, σήμερα ίσως έχουμε ακόμα και τα πρωτεία παραγωγής των!
Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Απλούστατα με το κατέβασμα του πήχυ, το άθλημα των Νεοελλήνων. Απόδειξη αυτού είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εν λόγω πτυχίων έχει αποκτηθεί με «άριστα», όπως ακριβώς και τα απολυτήρια του δημοτικού, η πλειονότητα των οποίων επίσης φέρει τον βαθμό «άριστα». Παρά τους τίτλους αριστείας, όμως, ο ΟΟΣΑ κατατάσσει τους μαθητές μας στο όριο του υποβιβασμού για την κατανόηση κειμένου, τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες!
Μήπως κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα διδακτορικά μας; Μήπως δηλαδή τα πολλά «άριστα» διδακτορικά τελικά υποδηλώνουν ποιοτική ανεπάρκεια; Και αν ναι, σε τι εξυπηρετεί η ύπαρξή τους; Να θυμίσω ότι η εμπνευσμένη διατριβή ενός μεταπτυχιακού φοιτητή το 2016 επιτρέπει σήμερα στους επιστήμονες να ελπίζουν ότι θα φθάσουν μέχρι και τη γέννηση του σύμπαντος πριν από 13,8 δισ. χρόνια…