Kύριε διευθυντά
Ο καθηγητής ιατρικής κ. Δόσιος, με επιστολή του (12-5-21) προτείνει να γίνει «εκχώρηση» στο ιατρικό σώμα της αρμοδιότητας της σχετιζόμενης με την ιατρική «μεταπτυχιακή εκπαίδευση» (προφανώς εννοεί την επαγγελματική εκπαίδευση, δηλαδή την απόκτηση ειδικότητας, διότι οι σπουδές μετά τη λήψη του «πρώτου πτυχίου» είναι παγκοσμίως «σπουδές» σε πανεπιστήμια, δηλαδή «ακαδημαϊκές»). Η επαγγελματική εκπαίδευση των ιατρών στη χώρα μας, όπως όλοι καλά γνωρίζουν, πάσχει για πολλούς λόγους, με κύριο τη μεγάλη καθυστέρηση εκσυγχρονισμού της σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες (εννοώ τις χώρες εκείνες στις οποίες ο κάθε αξιόπιστος γιατρός από φοιτητής ήδη προσανατολίζεται να καταφύγει για την επιμόρφωσή του). Η μεγάλη αυτή χρονική καθυστέρησή μας να παρακολουθήσουμε την επαγγελματική εκπαίδευση των γιατρών αφορά όλα τα επαγγέλματα υγείας (π.χ. οι οδοντίατροι πρακτικώς έχουν σε ελάχιστη έκταση επαγγελματική εκπαίδευση, οι νοσηλεύτριες ομοίως και οι λεγόμενοι «κλινικοί χημικοί» ακόμη δεν έχω μάθει εάν τυπικά υπάρχουν στη χώρα μας). Τούτο οφείλεται και σε μιας απίστευτης έκτασης γραφειοκρατία που χαρακτηρίζει το «νομικό πλαίσιο» του υπουργείου Υγείας. (Η τελευταία διαδικασία «μεταρρύθμισης» του πλαισίου ιατρικών ειδικοτήτων άρχισε προ διετίας, εμεσολάβησαν δύο κυβερνήσεις και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.)
Ομως, δεν βλέπω λύση του χρόνιου αυτού προβλήματος με την υπαγωγή της όλης διαδικασίας στο ιατρικό σώμα και τα επαγγελματικά του όργανα (εννοώ τους ιατρικούς συλλόγους). Ο κομματισμός και η πολιτική (και οι πολιτικοί) έχουν από μακρού τόσο βαθιά διεισδύσει και παραμορφώσει την αποστολή τους, ώστε να είναι αδύνατη κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης του συστήματος ειδικοτήτων και εξειδικεύσεων μέσω των ιατρικών συλλόγων. Πρακτικώς καμία δραστηριότητα των ιατρικών συλλόγων δεν έχει μείνει αλώβητη κομματικού ευτελισμού με τυπικό δείγμα τα πειθαρχικά συμβούλια. Βεβαίως, οι ιατρικοί σύλλογοι και άλλα συλλογικά όργανα των γιατρών (όπως οι επιστημονικές εταιρείες) μπορεί να έχουν κάποια συμμετοχή και με την παρουσία τους να εγγυώνται την αξιοπιστία της όλης διαδικασίας (ιδίως τη συνεχή «επικαιροποίηση» αναγκών, στόχων και μεθόδων, σύμφωνα με όσα η παγκόσμια ιατρική απαιτεί). Ομως, η πολιτεία όσο «οπισθοδρομική» ή «ανεπίκαιρη» και εάν είναι δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτή την ευθύνη της, διότι άλλωστε σε αυτήν ανήκει «εν συνόλω» η μέριμνα για τη δημόσια υγεία. Ενδεχομένως αυτό να «κάνει τη ζωή δύσκολη» σε γιατρούς-εξεταστές και διοικητικά στελέχη όπως και στους εξεταζόμενους και να αυξάνει την ένταση και τις απαιτήσεις του έργου της κάθε ομάδος αρμοδίων. Ομως αναβαθμίζει την ποιότητα της ιατρικής του τόπου μας.