Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 27ης Μαΐου διάβασα, με κάποια απογοήτευση, το άρθρο του κ. Απόστολου Λακασά «Ο βήχας και τα τμήματα ΑΕΙ δεν κρύβονται». Είναι γεγονός ότι σχεδόν όλες οι πόλεις της χώρας διαθέτουν κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ή τεχνολογικό ίδρυμα, το οποίο ενδεχομένως να έχει αρκετούς αποφοίτους (π.χ. οι έξι φιλολογίες που υπάρχουν σε όλη την επικράτεια) και να οδηγούμαστε σε μελλοντικό κορεσμό του επαγγέλματος. Ωστόσο, η όποια μείωση των τμημάτων θα έχει τραγικά αποτελέσματα για τις τοπικές οικονομίες, τις οποίες θα «στραγγαλίσει». Χαρακτηριστικά αναφέρω το παράδειγμα της τρίτης μεγαλύτερης πόλης, της Πάτρας.
Η αχαϊκή οικονομία βασίζεται κατά κόρον στους φοιτητές (εστίαση, ιδιοκτήτες ακινήτων, λιανεμπόριο κ.τ.λ.), λόγω του κλεισίματος αρκετών εργοστασίων τις περασμένες δεκαετίες. Αρκετοί φοιτητές προκειμένου να καλύψουν ένα μέρος των αυξημένων εξόδων τους δουλεύουν στην εστίαση και στο λιανεμπόριο, τα οποία τροφοδοτούνται σε τεράστιο ποσοστό από τους φοιτητές, καθώς ο ντόπιος πληθυσμός δεν είναι αρκετός για να ανταποκριθεί στην προσφορά των μαγαζιών. Επομένως, δίνεται η ευκαιρία σε άπειρους εργαζομένους να βρουν μία προσωρινή δουλειά μέχρι να τελειώσουν τις σπουδές τους και να αποκτήσουν τις απαραίτητες γνώσεις για μία καλύτερη επαγγελματική θέση, σε μία κοινότητα που μαστίζεται ήδη από την ανεργία.
Αν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας (που κατοικείται από 160.000 ανθρώπους) αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα, φανταστείτε πόσο ασφυκτικά θα είναι τα πράγματα σε μία επαρχιακή πόλη ή σε ένα νησί.