Κύριε διευθυντά
Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης σε άρθρο του στην κυριακάτικη «Καθημερινή» της 30-5-21 αναφέρεται σε ένα γεγονός του πατέρα του, σε ηλικία 13 ετών, κατά το 1948, δηλαδή την περίοδο του Εμφυλίου.
Το γεγονός που συγκλόνισε τον πατέρα του ήταν η άρνηση του επικεφαλής κομματάρχη του Λαϊκού Κόμματος το 1948 να δώσει στην οικογένειά του το μερίδιό της από την εξωτερική βοήθεια, με συνέπεια η οικογένεια να φύγει πικραμένη και νηστική.
Με αφορμή το συμβάν, ο κ. Μαραντζίδης αναλύει διεξοδικά τα γεγονότα και κυρίως την καταρράκωση της αξιοπρέπειας της οικογενείας του και έχει δίκιο.
Κατά σύμπτωση το 1948 ήμουν και εγώ 13 ετών και ζούσαμε σε ένα χωριό της Καρδίτσας (Πέτρινος). Ο Εμφύλιος στην κορύφωσή του, ο τρόμος να βασιλεύει παντού και τα υπάρχοντα λίγα. Ζούσαμε αποκλειστικά από τα λίγα πρόβατά μας. Κάθε βράδυ μας έπαιρνε ο πατέρας μου και φεύγαμε στο παραπλήσιο πετροβούνι στο οποίο περνούσαμε τη βραδιά μας. Και αυτό συνεχίστηκε μέχρις ότου καταφύγαμε ως ανταρτόπληκτοι στην Καρδίτσα.
Ο λόγος αυτής της φυγής μας για διανυκτέρευση στην ύπαιθρο είχε να κάμει με τον φόβο των ανταρτών. Μάλιστα την περιοχή λυμαινόταν ένα σώμα έφιππων ανταρτών υπό τον καπετάνιο Γαζή. Το σώμα αυτό διέτρεχε όλον τον κάμπο, άνοιγαν σπίτια, έπαιρναν τρόφιμα, ό,τι χρειαζούμενο είχαν ανάγκη (άνοιξαν και το δικό μας σπίτι και πήραν όλο το τυρί), αλλά το κυριότερο στρατολογούσαν και παιδιά. Και αυτό ανάγκαζε και μένα να φεύγω με την οικογένειά μου. Μου είχε φκιάσει η μακαρίτισσα η μάνα μου μια κάπα μέχρι τους αστραγάλους και ντυμένος και με χοντρά μάλλινα ρούχα περνούσα τα βράδια. Απευθυνόμενος στον κ. Μαραντζίδη, καταλήγω:
Δεν θα ήταν καλύτερα εσείς να ξεχάσετε την περιπέτεια του πατέρα σας και εγώ να θάψω μέσα μου το παρελθόν από εκείνα τα μαύρα χρόνια, να δώσουμε τα χέρια, να αδελφωθούμε, να κλάψουμε, να ζήσουμε αδελφωμένοι και να μη δηλητηριάζουμε τις νεότερες γενεές με τα απωθημένα μας;