Κύριε διευθυντά
Σχετικά με την επιστολή (4 Ιουνίου 2021) του αρχιτέκτονα πολεοδόμου κ. Α. Δ. Τριποδάκη, με τίτλο «Η συνύπαρξή μας και η Ακρόπολη», ομολογώ ότι θα έσπευδα, αυτόκλητα, να συνυπογράψω, εάν δεν είχε «ποινικοποιηθεί» σχεδόν η συγκέντρωση υπογραφών.
Αντ’ αυτού, θα σταθώ ιδιαίτερα στην τελευταία παράγραφο της παραπάνω επιστολής – και αντιγράφω: «Μήπως αντί να σκεπτόμαστε πώς θα της δώσουμε (της Ακρόπολης, εννοείται) τα μέσα να συνυπάρξει με τις ανάγκες μας, θα έπρεπε αντίθετα να αναλογιστούμε για το πώς θα μας δώσει εκείνη τα μέσα για να θεραπεύσουμε τις δικές μας ζωτικές ανάγκες, προκειμένου να συνυπάρξουμε σαν πραγματικοί πολίτες και να συγκροτήσουμε πραγματική κοινωνία;».
Εως ότου απαντηθεί το ευλογημένο αυτό ερώτημα, ας μου επιτραπεί η παραπομπή σε μία ανάλογη φράση του Μάριου Πλωρίτη, που διάβασα κάποτε, αλλά δεν ξέχασα ποτέ.
Ο λόγος, τότε, ήταν πώς θα μπορούσαν να σωθούν τα μνημεία της Ακρόπολης από τη φθορά και είχαν γίνει διάφορες προτάσεις, εγχώριες και διεθνείς, μεταξύ των οποίων και η περίφημη «τυριέρα», ένα κάλυμμα θολωτό, που θα τα προστάτευε από την ατμοσφαιρική ρύπανση. Η πρόταση σχολιάστηκε πολύ και ποικιλοτρόπως, ενώ ο Μ. Πλωρίτης αναρωτιόταν: «Εάν είναι δύσκολο να σώσουμε εμείς την Ακρόπολη, γιατί δεν την αφήνουμε να μας σώσει εκείνη, μειώνοντας τη ρύπανση για χάρη της και προς όφελος όλων μας;».
Παραφράζοντας κάτι πιο γνωστό: Μη σκέπτεσθε τι κάνετε εσείς για την Ακρόπολη, αλλά τι έχει κάνει η Ακρόπολη για όλους μας. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι τα μοντέλα Gucci ή Dior, όσο τα μοντέλα σκέψης που κυκλοφορούν γύρω από αυτά και η «υπερασπιστική» γραμμή, κυρίως από τρίτους.
Κατά τα άλλα, και πάλι ο Αντρέ Μαλρό επιγραμματικά: «Δημοκρατία είναι η τήρηση των προσχημάτων».
Και οι αρχαίοι από την πλευρά τους: «Απλούς ο μύθος της αληθείας έφυ».
Ας την πει κάποιος να τελειώνουμε!
ΥΓ.: Γνωρίζω ότι, πλέον, δεν υπάρχει, εύκολα, διαθέσιμος χώρος. Ωστόσο, τηρώντας τη δεοντολογία, οφείλω να απευθυνθώ πρώτα σε εσάς.