Κύριε διευθυντά
Αναφορικά με το έξοχο (15/6), όπως πάντα, χρονογράφημα του φίλου Τάκη Θεοδωρόπουλου, σχετικό με τένις, ελίτ κ.λπ., υπάρχει ένα σημείο που δεν συμφωνώ.
Φυσικά, για να είσαι μέλος μιας πραγματικής ελίτ, θέλει χρόνο, μεγάλη προσπάθεια και κόπους ανυπολόγιστους…
Αλλά στη δεκαετία του ’50, στη δική μου εφηβεία, αλλά ακόμη και στην επόμενη του ’60 (του Τάκη) το τένις ήταν αποκλειστικό προνόμιο και ενασχόληση της μεγαλοαστικής και οικονομικής αθηναϊκής «ελίτ», είτε του Πανελληνίου της οδού Μαυρομματαίων (τότε το να έχεις διαμέρισμα σε αυτόν τον δρόμο ήταν σαν να είχες στην Πατριάρχου Ιωακείμ!), είτε του ομίλου αντισφαίρισης στη Βασ. Ολγας.
Το παρακάτω παράδειγμα στοιχειοθετεί αυτή τη θέση μου:
Ο σύλλογος Πανελλήνιος ήταν γνωστός, πανελληνίως και πανευρωπαϊκώς, για το μπάσκετ και τη θρυλική χρυσή πεντάδα του εκείνης της εποχής: Παπαδήμας, Χολέβας, Μανιάς, Αρ. Ρουμπάνης και ο «κούκλος» Στεφανίδης.
Οπότε, ήταν φυσικό εμείς οι έφηβοι της εποχής να τους είχαμε πρότυπα και να ονειρευόμαστε να τους μοιάσουμε. Αλλά, υπήρχε ο κυρ Μήτσος! Ο άγρυπνος φύλακας του συλλόγου, που φύλαγε την είσοδο του γηπέδου μπάσκετ, από την πλευρά του Πεδίου του Αρεως. Βεβαίως υπήρχε και η είσοδος από Μαυρομματαίων, αλλά αυτή ήταν réservé για τις «ελίτ» του bridge club και του τένις club… Και εκτελώντας εντολές της διοίκησης, απαγόρευε την είσοδο στα λαϊκά παιδιά, όπως και του λόγου μου, που πήγαιναν να παίξουν μπάσκετ μετά τις 7 το βράδυ *…μια και με τις φωνές τους ενοχλούσαν το bridge club του συλλόγου που τα παράθυρά του ήταν πάνω από τα γήπεδα τένις. Και φυσικά τα «ελιτίστικα» παιδιά τους, που έπαιζαν τένις, ποσώς τους ενοχλούσαν.
Ετσι, για να αποφεύγουμε τον κυρ Μήτσο, πηδάγαμε τον μαντρότοιχο και παίζαμε στο γήπεδο, με το φεγγαρόφωτο… Μια και ο κυρ Μήτσος μας έκλεινε τον φωτισμό! Αξέχαστες εμπειρίες…
Εν κατακλείδι:
Θεωρώ ότι οι επιτυχίες του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη, αυτών των εξαιρετικών αθλητών και νέων, πέρα από τη θετική εικόνα της Ελλάδας που διέδωσαν παγκοσμίως, είναι το έναυσμα και παράδειγμα για χιλιάδες Ελληνόπουλα να τους μοιάσουν και έτσι να φτάσουν στην πραγματική ελίτ!
* Χωρίς άλλη επιλογή, μια και τα μαθήματα στο Βαρβάκειο της Κωλέττη, όπου μαθήτευα τότε, ήταν 14.00-19.00.