Κύριε διευθυντά
Διαβάζω πάντοτε προσεκτικά τις επιστολές του κ. Γερασίμου Μιχαήλ Δώσσα και του δικηγόρου κ. Γεωργίου Τρανταλίδη. Στην «Κ» της 18ης Ιουνίου οι επιστολές τους «Αναθεωρητικός ζήλος και 1821» και «Αρχαία Ελληνικά και κλασικό Λύκειο» γειτνιάζουν.
Ο κ. Δώσσας δίκαια και δραστικά λοιδορεί το «Μάθημα Ιστορικής Ανατομίας»: «Για ποιο Κρυφό Σχολειό μάς λέτε; Τι Παλαμάς και τι Σολωμός, τι Κανάρης και τι Γρηγόρης Λιακατάς!». Τέτοια και παρόμοια οι Ιστορικοί Ανατόμοι. Και αφού ο λόγος για τον «μύθο» του Κρυφού Σχολειού επαναλαμβάνεται επίμονα, ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω ότι ο μακαρίτης Φάνης Κακριδής του Ιωάννου, κλασικός φιλόλογος και όχι ρασοφόρος, απέδειξε με ακαταμάχητα τεκμήρια ότι οι αρνητές του είναι εκείνοι που μυθολογούν.
Ωστόσο φοβούμαι ότι ο κ. Δώσσας και όσοι συμφωνούμε με τα λεγόμενά του εις αέρα δέρομεν. Στα ελληνικά χώματα ενδημούν αρίφνητοι πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι που τους καταθλίβει η αφάνεια. Ο μόνος τρόπος να την αποτινάξουν είναι η «ανατρεπτική» –ο Θεός να την κάμει– παραδοξολογία. Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να εκπλαγούμε αν αύριο ή μεθαύριο κάποιος αναθεωρητικός υποστηρίξει, αναιρώντας μάλιστα εν παρόδω τον μυθιστοριογράφο Θανάση Πετσάλη, ότι ο Πατισάχ με το παιδομάζωμα ανακούφιζε τους πολύτεκνους ραγιάδες και έδινε στα πιο προικισμένα τέκνα τους την ευκαιρία να σταδιοδρομήσουν λαμπρά ως Γενίτσαροι.
Με την επιστολή του κ. Γεωργίου Τρανταλίδη συμφωνώ απολύτως, πάντως υπενθυμίζω το πρόσφατο και ρηξικέλευθο δόγμα του Πανεπιστημίου του Πρίνστον: τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά είναι περιττά για τους φιλολόγους, άρα και για τους μαθητές τους. Επιπλέον επισημαίνω –και ας μη μου καταλογιστεί ύπουλος αντιφεμινισμός– ότι άνδρας φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση του τόπου μας είναι κάτι περισσότερο από rara avis. Και αυτή η σπάνις δεν είναι ανώδυνη.