Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας τις επιφυλλίδες του κ. Χρ. Γιανναρά μου ήρθε στον νου η απαντητική επιστολή του (ορθολογιστή) Βολταίρου στον (ρομαντικό) Ρουσσώ: «Ελαβα το νέο πόνημά σας εναντίον του ανθρώπινου γένους και σας ευχαριστώ. Ποτέ κανείς πριν δεν δαπάνησε τόση ευφυΐα με μοναδικό σκοπό να μας καταστήσει όλους ηλίθιους. Διαβάζοντας κανείς το έργο σας αποκτά την επιθυμία να βαδίσει στα τέσσερα». Ας παραθέσουμε λοιπόν τα ιστορικά δεδομένα της Βυζαντινής και Οθωμανικής (= μεσαιωνικής και προβιομηχανικής) Ελλάδας, που τόσο θαυμάζει ο κ. Γιανναράς και ας τα συγκρίνουμε με αυτά της σημερινής, «παρακμασμένης» Ελλάδας:
Η Βυζαντινή και η Οθωμανική Ελλάδα είχαν ως προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση τα 30 έτη, όπως όλες οι προβιομηχανικές κοινωνίες. Η σημερινή Ελλάδα έχει προσδόκιμο ζωής τα 80 έτη. Ο δε κ. Γιανναράς «δεν δικαιούται» να αποδώσει το επίτευγμα της σύγχρονης Ελλάδας στις επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους άλλων χωρών, ιδίως της «Δύσης», διότι στα κείμενά του δεν εμφανίζεται ως φίλος ούτε της επιστήμης ούτε της τεχνολογίας, ούτε της «Δύσης» (ενώ δηλώνει ότι συγκινείται διαβάζοντας εκκλησιαστικά κείμενα – τη μυθολογία των αρχαίων Εβραίων δηλαδή). Στη Βυζαντινή και την Οθωμανική Ελλάδα το ποσοστό των εγγράμματων δεν ξεπερνούσε το 1% του πληθυσμού. Στη σημερινή Ελλάδα το ποσοστό των εγγράμματων αγγίζει το 100% του πληθυσμού (στις νεότερες ηλικίες). Ειδικά οι Βυζαντινοί, αφού έκλεισαν τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας, κατέστρεψαν –ως γνήσιοι ιδεολογικοί πρόγονοι των Ταλιμπάν και του ISIS– το σύνολο σχεδόν των γραπτών μνημείων της αρχαίας Ελλάδας (φιλοσοφικών, θεατρικών κ.λπ.). Αυτός είναι και ο λόγος που τα έργα π.χ. του Αριστοτέλη έγιναν γνωστά στον Δυτικό κόσμο χάρη στους Αραβες, όχι τους Βυζαντινούς.
Στη Βυζαντινή και την Οθωμανική Ελλάδα τα ήθη και έθιμα (η «τιμή» και «υπερηφάνεια» που θαυμάζει ο κ. Γιανναράς) επέβαλλαν ο αφέντης –πατέρας, σύζυγος, αδελφός ή θείος– να σαπίζει στο ξύλο τις γυναίκες και τα παιδιά της οικίας «του». Στη σημερινή Ελλάδα είναι αδίκημα ακόμα και η κακομεταχείριση ζώων συντροφιάς.
Οι «αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες» που θαυμάζει ο κ. Γιανναράς δεν ήταν κάτι σαν τα σύγχρονα ελβετικά καντόνια ή τις πολιτείες των ΗΠΑ. Ηταν άτυπες μορφές φέουδων –προσωπικών, ολιγαρχικών ή εκκλησιαστικών– όπου κάθε εξουσία –νομοθετική, εκτελεστική ή δικαστική– στον βαθμό που ξέφευγε από την κεντρική αυτοκρατορική διοίκηση, ανήκε στον φεουδάρχη, όχι στην κοινότητα.
ΥΓ.: Δημοκρατία δεν καλείται το πολίτευμα που εφαρμόζει πολιτικές της αρεσκείας του κ. Γιανναρά. Δημοκρατία καλείται το πολίτευμα που εφαρμόζει πολιτικές της αρεσκείας της εκάστοτε πλειοψηφίας.