Κύριε διευθυντά
Εις το εξαιρετικού ενδιαφέροντος κείμενο του συνεργάτη σας κ. Σταύρου Τζίμα, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της «Κ», στις 13-6-2021, κείμενο με το οποίον έρχονται στο φως σελίδες των πρώτων χρόνων της βασιλείας του Οθωνος, με ιδιαίτερη αναφορά στο ενδιαφέρον που είχε εκδηλώσει, διαχρονικά, για την ελληνική υπόθεση ο πατέρας του, Βασιλεύς της Βαυαρίας, Λουδοβίκος Α΄, και συγκεκριμένα στη συνδρομή του για την προστασία και εκπαίδευση τέκνων των αγωνιστών του 1821 στο Μόναχο, θα μου επιτραπεί μια παρατήρηση – διόρθωση, που έχει να κάνει με την ταυτότητα του μνημονευομένου, εκτενώς, στο δημοσίευμα, Ηλία Μαυρομιχάλη.
Ο συνεργάτης σας, αναφερόμενος στον τελευταίο, τον μνημονεύει ως γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, αν και, στην αρχή του αυτού δημοσιεύματος, όταν το πρώτον αναφέρεται σε αυτόν, τον αποκαλεί Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη.
Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, του οποίου το όνομα είναι γραμμένο, μαζί με εκείνα των λοιπών ηρώων του 1821, σε στήλη των Προπυλαίων του Μονάχου, δεν είναι γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, όπως εγράφη, αλλά του αδελφού του Ιωάννη Μαυρομιχάλη, του επονομαζόμενου Κατσή ή «βασιλέως της Μάνης», ο οποίος αναπλήρωνε τον αδελφό του, κατά το διάστημα της απουσίας του, στα καθήκοντα του τελευταίου ως ηγεμόνα της Μάνης.
Ο Ιωάννης Μαυρομιχάλης είναι εκείνος ο οποίος, το 1830, οργάνωσε στασιαστικό κίνημα κατά του διοικητή της Μάνης Ιωάννου Γενοβέλη, που είχε διορίσει ο Ιωάννης Καποδίστριας, ενέργεια η οποία οδήγησε στην οριστική ρήξη των σχέσεων της μεγάλης και ιστορικής οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων με τον Κυβερνήτη και που οδήγησε επίσης στην αποτρόπαιη δολοφονία του από τον δευτερότοκο γιο του Πετρόμπεη, Μπεϊζαδέ Γιωργάκη Μαυρομιχάλη και τον νεώτερο αδελφό του Κωνσταντίνο.
Πολλοί συγχέουν το όνομα του Ηλία Ι. Μαυρομιχάλη με εκείνο του, πρώτου του εξαδέλφου, μυθικού ήρωα του 1821, Ηλία Μαυρομιχάλη, πρωτότοκου γιου του Πετρόμπεη, τον οποίον ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης χαρακτήριζε «γενναιότατο και στρατηγικότατο».
Ο Ηλίας Πέτρου Μαυρομιχάλης διέπρεψε στις μάχες Βαλτετσίου, Οσίου Λουκά, Κριεκουκίου, ο δε ηρωικός θάνατός του, στις 16 Ιανουαρίου 1822, στη θέση Κοκκινόμυλο των Στύρων της Ευβοίας, επικεφαλής ολιγάριθμων Μανιατών, έναντι πολυαρίθμων τουρκικών στρατευμάτων, αποτέλεσε καίριο πλήγμα για τον αγώνα, αφού έτσι η Επανάσταση στερήθηκε των έξοχων αρετών του.