Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος για την τύχη των κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Princeton. Πράγματι, οι κλασικές σπουδές αποτέλεσαν μέρος της εκπαίδευσης Ευρωπαίων που ως αξιωματούχοι διοίκησαν τις κτήσεις των ευρωπαϊκών κρατών σε Αφρική και Ασία. Ούτε χρειάζεται να αγνοήσουμε τη βεβαιότητα ανωτερότητας της Ευρώπης απέναντι σε άλλους λαούς, η οποία θεμελιώθηκε σε ένα (λευκό) αφήγημα προόδου που τοποθέτησε την αφετηρία του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην κλασική αρχαιότητα. Ομως, η ευρωπαϊκή αποικιακή κυριαρχία στηρίχθηκε πολύ περισσότερο στη στρατιωτική τεχνολογία και στην οικονομική δυναμική της Δύσης παρά στον Πλάτωνα, στον Ομηρο και στον Τάκιτο. Η κριτική που αναδεικνύει σήμερα τη σχέση των κλασικών σπουδών με τις αποικιακές διαθέσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως την εξέφρασε ο Dan-el Padilla Peralta, καθηγητής Ρωμαϊκής Ιστορίας στο Princeton, παραβλέπει ότι μέρος του ίδιου πολιτισμού υπήρξε η νευτώνεια φυσική, η κβαντική φυσική, η βιολογία και η χημεία, αλλά και όλες οι νεότερες τεχνολογικές εφαρμογές. Η κριτική αυτή συνιστά ιστορικό αναχρονισμό, αλλά έχει το πλεονέκτημα ότι επικοινωνεί σήμερα με αιτήματα που συνδέονται με την ταχύτατη αναδιάταξη των φυλετικών σχέσεων στις ΗΠΑ και αλλού.
Ο Padilla ζητεί τη διαμόρφωση ενός άλλου πεδίου, που δεν ορίζει σαφώς πλην του ότι θα πρέπει να απομακρυνθεί από τις γνωστές κλασικές σπουδές για να γίνει περισσότερο φιλικό προς τους «μη λευκούς». Το θέμα δεν είναι στενά ακαδημαϊκό αλλά πολιτικό και αφορά τόσο εκείνους που επικρίνουν τις κλασικές σπουδές όσο και εκείνους που τις στηρίζουν. Συχνά, το παρελθόν πολιτικοποιείται συνδεόμενο με κοινωνικές και πολιτισμικές ταυτότητες στο παρόν. Ούτε η ακαδημαϊκή πραγμάτευσή του είναι εντελώς αεροστεγής από πολιτικές χρήσεις. Ομως, οι χρήσεις αυτές δεν αποτελούν αναγκαστικά εμπόδιο στην έρευνα, αλλά δημιουργούν κίνητρα νέων επιστημονικών προσανατολισμών. Σε πείσμα πολλών, οι κλασικές σπουδές θα επιβιώσουν συντονιζόμενες με νέες κατευθύνσεις που αναδείχθηκαν στον χώρο των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών. Κάτι τελευταίο. Ως μέλος του Προγράμματος Ελληνικών Σπουδών στο Princeton πιστεύω ότι παραγνωρίζεται σε αυτή τη συζήτηση η καλλιέργεια της έρευνας στην κλασική και ελληνιστική εποχή στο συγκεκριμένο πρόγραμμα και γενικότερα στο πανεπιστήμιο.