Κύριε διευθυντά
Οταν ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τις νοητικές του ικανότητες, είναι δύσκολο να δεχθούμε ότι δεν υπάρχει ψυχική διαταραχή. Είναι, πάντως, μια ιδιαίτερη μορφή διαταραχής. Αφορά τον τρόπο εκτίμησης και σύνδεσης του ατόμου με τον άλλον άνθρωπο. Οταν σκέπτεται κανείς μόνο τον εαυτό του και καθόλου τους άλλους ανθρώπους, κάτι δεν πάει καλά. Ακόμη και η αγάπη – αφοσίωση που μπορεί να επισημανθεί στη συμπεριφορά του προς κάποιον άνθρωπο, είναι νοσηρή, όταν έρχεται σε αντίθεση με καίριες ανθρώπινες συσχετίσεις. Π.χ. τη στέρηση της μητρικής φροντίδας του παιδιού αυτού από την πλευρά της μητέρας του. Ολα αυτά δεν συνιστούν, βέβαια, για τη συμπεριφορά του πρόσφατα δολοφόνου της συζύγου του στοιχεία ελαφρυντικά της πράξης. Γιατί άλλοι άνθρωποι στη θέση του θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά, συνδέοντας τη σκέψη τους με την «ικανότητα προοπτικής και γενικότερης (συν)εκτίμησης των πραγμάτων» (Περισσότερα: Παπαδόπουλος ΝΓ: Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ψυχολογίας, 2005, σ. 577).
Θα μπορούσε να πει στη σύζυγο: «Πάρε το παιδί και στο καλό! Είσαι η μητέρα του. Μην ξεχνάς ότι είμαι ο πατέρας του. Αν αλλάξεις γνώμη, κάτι που θα το ήθελα, κυρίως για το παιδί μας, θα μπορούσαμε ίσως να το ξανασυζητήσουμε…».
Μια τέτοια στάση έχει σχέση με ό,τι ονομάζουμε περίσκεψη, ως πληρέστερη, πραγματιστική, ώριμη σκέψη. Αυτή στον συζυγοκτόνο δεν λειτούργησε. Την πρόλαβαν άλλες νοητικές διαδικασίες που δραστηριοποιήθηκαν, όμως, αρνητικά. Για απόκρυψη της πράξης!… Δεν λειτούργησε καν η βαθύτερη ανθρώπινη υπόστασή του (Βλ. ό.π. σ. 1003-4). Η βιογραφική πορεία του μπορεί να είναι αποκαλυπτική, γιατί δεν λειτούργησε ούτε στην περίπτωση που, πράττοντας όπως έπραξε, δείχνει αγάπη για το παιδί του.