Κύριε διευθυντά
Με βάση το άρθρο του Καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας, κυρίου Αγγελου Χανιώτη, στην «Καθημερινή», τον περασμένο Μάρτιο, και αφορμή την πρόσφατη ομιλία του στο Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων, για το «Δημόσιο Μουσείο – Φαντασιώσεις και Προοπτικές», όπου δεν παρέλειψε να αναφερθεί και πάλι στο θέμα, υπερθεματίζοντας, θα τολμήσω μία εναλλακτική πρόταση για την επανένωση των Γλυπτών, ως μέλη-πρόσωπα μιας «οικογένειας». Ο Αγγελος Χανιώτης, ο οποίος συνέβαλε καθοριστικά για την δωρεά στο Μουσείο της Ακρόπολης, θραύσματος από τη ζωφόρο του Παρθενώνα, που κατείχε το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, δίνει πάντα έμφαση στην επανένωση, όχι στην επιστροφή, όπως γράφει.
Η επιστροφή, βέβαια, είναι προϋπόθεση της επανένωσης και αποτελεί πάγιο αίτημα, ηθικό, αισθητικό, δεοντολογικό, αίτημα οργανικό, όπως θα έλεγε ένας «οργανικός διανοούμενος». Οι μετόπες δεν είναι κινητά ευρήματα. Είναι ζωτικά μέλη ενός ζώντος οργανισμού. Επομένως, η επανένωση στη θέση τους αποκαθιστά την λειτουργία του συνόλου, την τέχνη και τον λόγο.
Τα μαθηματικά και η φιλοσοφία που κρύπτεσθαι φιλεί, ανάμεσα στις γλυφές και τις πτυχώσεις, ενοποιούν ένα σύνολο που υπερβαίνει το άθροισμά του, σε μια εικόνα που υπερβαίνει το ορατό.
Σήμερα, οι κοφτερές ακμές των θραυσμάτων, ματώνουν τη θέα της αρχικής ιδέας, ωστόσο, εξάπτουν διαρκώς την επιθυμία για ενότητα. Για την ολοκληρωμένη εμπειρία.
Η επιθυμία, είναι πάντα μια πλοκή, που ενέχει μια συνωμοσία ανάμεσα στα δύο μέρη και συνήθως έχει αποτελέσματα.
Ισχύει και για τα Γλυπτά. Και για τον Παρθενώνα, ένα έργο τέχνης καθολικό, μοναδικό και πλήρες. Gesamtkunstwerk.
Είναι γνωστά τα αντεπιχειρήματα των μεγάλων πολυσυλλεκτικών Μουσείων. Ωστόσο, δεν ισχύουν στην συγκεκριμένη περίπτωση.
«Ο Παρθενώνας σπαράχτηκε και διαμελίστηκε, όπως ο Πενθέας από τις Μαινάδες, και τα κομμάτια του σκόρπισαν στην Ευρώπη, ως κλοπιμαία – λάφυρα. Καιρός να γιατρευτεί αυτή η πληγή και το μνημείο να βρει την ενότητά του στο φως που το γέννησε, σύμβολο ενότητας του ανθρώπινου γένους, το κοινό μας σώμα, ολάκερο», γράφει ο πρόσφατα εκλεγείς Γενικός Διευθυντής του Μουσείου Ακρόπολης, Νίκος Σταμπολίδης.
Αν αναζητήσουμε, νοερά, τη σύνθεση όλων των τεχνών στον πίνακα του Ολου, τότε θα αξιολογήσουμε καλύτερα τη σημασία του κάθε μέλους, που διεκδικεί την μυσταγωγική του θέση στην οικουμενική φωτογραφία. Ο ποιητής, μας προσκαλεί να ξαναστοχαστούμε. Πάντα μιλούσε η γλυπτική, της ποίησης τη γλώσσα, σε σχέση αμοιβαία. Εδώ, το κάθε ένα γλυπτό είναι μια ραψωδία, το σύνολο ένα Επος. Πως να τα ξεχωρίσεις;
Και σαν πρώτα ενωμένα… Το επετειακό έτος παρασύρει στους ρυθμούς του Υμνου. Δεν πειράζει. Μια μέρα, όλα τα Γλυπτά θα ενωθούν με εκείνα όπου ανήκουν. Εκτός από τα Νομικά, υπάρχει Νομοτέλεια.
Εμείς, εν τω μεταξύ, ας ζητήσουμε την επανένωση των Γλυπτών, ως μέλη της ίδιας οικογένειας, όπως εκείνα των προσφύγων.
Με κίνδυνο να θεωρηθεί, δραματική αυτή η πρόταση, ομολογώ ότι πρόκειται για συνειδητή επιλογή και εκτίθεται, εναλλακτικά και αναλογικά, ως μία μεταφορά, σε τρέχουσα ορολογία, προκειμένου να τονισθεί η οργανική σχέση μελών με το ίδιο «γενετικό» υλικό και η επιτακτική ανάγκη της επανένωσής τους, ως united members. United, όπως Unesco, Universe και Universal.