Κύριε διευθυντά
Παρατηρώ ότι πολλές φορές ειδικοί και διακεκριμένοι επιστήμονες αποφεύγουν να πάρουν σαφή θέση σε κρίσιμα θέματα της επικαιρότητας και δικαιολογούν την επιφυλακτικότητά τους, διότι, τάχα, υπάρχουν αντικρουόμενες επ’ αυτών επιστημονικές απόψεις ή δεν έχουν κριθεί αμετάκλητα από τα δικαστήρια κ.λπ. Το ίδιο πράττουν και κάποιοι έγκριτοι δημοσιογράφοι, διότι, διερευνώντας, τάχα, σε βάθος ένα κρίσιμο θέμα και θέλοντας να καλύψουν όλες τις παραμέτρους του, δεν διατυπώνουν σαφή και ξεκάθαρη άποψη, αλλά αφήνουν τον μπερδεμένο αναγνώστη ή ακροατή να αποφασίσει. Το ίδιο, τέλος, πράττουν και κάποιοι πολιτικοί, οι οποίοι, αντί να καθοδηγήσουν με επιχειρήματα και με το παράδειγμά τους, ψαρεύουν ψήφους σε θολά νερά. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα, που δικαιολογούν τις παραπάνω απόψεις μου, αλλά περιορίζομαι μόνο στο τρέχον και ιδιαίτερα κρίσιμο θέμα της πανδημίας.
Η πανδημία αποτελεί προφανώς σοβαρότατο πρόβλημα δημόσιας υγείας και αδιαμφισβήτητα βρισκόμαστε σε κατάσταση ανάγκης. Επ’ αυτών δεν υπάρχει καμία αντίθετη σοβαρή επιστημονική άποψη. Παρ’ όλα αυτά γιατροί και νοσηλευτές δημόσιων νοσοκομείων αρνούνται να εμβολιαστούν, επικαλούμενοι κάποια ατομικά ή συνταγματικά δικαιώματα, αλλά θέλουν να πληρώνονται κανονικά από το δημόσιο ταμείο. Εκπαιδευτικοί προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη προκειμένου να απαλλαγούν από την υποχρέωση να υπόκεινται στον έλεγχο προσβολής από τον κορωνοϊό. Διαπιστώνεται δισταγμός στο να επιβληθεί υποχρεωτικός εμβολιασμός στους αξιωματικούς και οπλίτες των Ενόπλων Δυνάμεων και στους πυροσβέστες. Λόγω της κατάστασης ανάγκης το κράτος έχει υποχρέωση να λάβει όλα τα πρόσφορα μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας. Οποιαδήποτε άρνηση ή προσχηματική επίκληση κάποιων «δικαιωμάτων» πρέπει να αντιμετωπιστεί αμέσως και αποτελεσματικά. Οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι και όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, πρέπει να πράξουμε ό,τι είναι δυνατό και πρόσφορο για να κατανικηθεί ο ύπουλος κορωνοϊός-εχθρός, δηλαδή να κερδηθεί ο πόλεμος. Οσοι, για οποιοδήποτε λόγο (από πρόθεση, από άγνοια, από φόβο, από βλακεία κ.λπ.), αρνούνται να πράξουν αυτά που έχουν υποχρέωση και μπορούν, πρέπει να υφίστανται τις νόμιμες οικονομικές, ποινικές και ηθικές κυρώσεις.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα συνειδητής άρνησης συμμόρφωσης με τα παγκοσμίως αποδεκτά και επιβαλλόμενα μέτρα καταπολέμησης του κορωνοϊού υπάρχουν, δυστυχώς, και στο Κοινοβούλιο και εκφράζονται με τον άτυπο πολιτικό σχηματισμό Βελόπουλου – Πολάκη, οι οποίοι, προβάλλοντας την ιδιαιτερότητα και τη γραφικότητά τους, βλάπτουν και τον αγώνα κατά του κορωνοϊού και το κύρος του Κοινοβουλίου. Αποφεύγω σκληρότερες εκφράσεις για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά αναρωτιέμαι αν η Βουλή, ως κορυφαίος και παντοδύναμος κοινοβουλευτικός θεσμός, έχει υποχρέωση να λαμβάνει μέτρα κατά μελών της, τα οποία δημοσίως παρεκτρέπονται, είτε αρνούμενα να εμβολιαστούν είτε, εξαπατώντας τον κόσμο, πουλώντας άχρηστα γιατροσόφια.