Κύριε διευθυντά
Το τένις ήταν ένα άθλημα που ξεχώριζε, όχι γιατί ήταν σπορ της ελίτ, αλλά γιατί δεν ανήκε σε αυτά που λέμε αθλήματα επαφής, όπου κυριαρχεί η βία και οτιδήποτε χαρακτηρίζει περισσότερο αγώνα μεταξύ αγρίων θηρίων παρά ευγενή άμιλλα μεταξύ ανθρώπων. Hταν το μυαλό που κατηύθυνε και οδηγούσε στη νίκη το καλογυμνασμένο σώμα.
Δυστυχώς, από κάποια στιγμή και μετά, οι ογκώδεις μύες, τα μουγκρίσματα, τα ουρλιαχτά και άλλοι ήχοι του ζωικού βασιλείου άρχισαν να παίρνουν όλο και περισσότερο τη θέση του μυαλού και να καθορίζουν τη νίκη. Μαζί άρχισε να εξαφανίζεται και η ποικιλία των χτυπημάτων, καθώς και η φινέτσα, με αποτέλεσμα ένα παιχνίδι όλο και περισσότερο βαρετό να το παρακολουθείς. Στο Γουίμπλεντον ο φετινός ημιτελικός ανδρών μεταξύ Μπερετίνι και Χουρκάτς ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα. Ευτυχώς στον τελικό, ο μεγάλος Τζόκοβιτς μας υπενθύμισε ότι το μυαλό μπορεί να δώσει την τελική νίκη και το τρόπαιο. Και στις γυναίκες επίσης, ήταν το μυαλό της σεμνής Νο 1 Ασλεϊ Μπάρτι που της έδωσε τη νίκη.
Τώρα που οι τρεις μεγάλοι θα παραχωρήσουν σιγά σιγά τα πρωτεία στους νέους, η ελπίδα για ένα τένις όπως το ξέραμε είναι ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Γιατί είναι ο μόνος που συνδυάζει τη σωματική δύναμη με την ευστροφία και τη φινέτσα. Eχει όμως ένα σοβαρό εμπόδιο να ξεπεράσει, και τώρα μιλάω ως ψυχολόγος, μια εσωτερική σύγκρουση που ήταν και η βαθύτερη αιτία, η τροχοπέδη, που τον έκανε να χάσει άδικα στο Ρολάν Γκαρός και στο Γουίμπλεντον. Πρέπει να δεχτεί και να παραδεχτεί ότι, παρά την εξωτερική εκπληκτική ομοιότητα που έχει με τον Χριστό, οι μαρτυρικές θυσίες που κάνει δεν είναι για τον πλησίον και την ανθρωπότητα. Eίναι για το χειροκρότημα, τη δόξα και τα εκατομμύρια, πράγματα αναμφισβήτητα θεμιτά, στα οποία όμως ισχύει το «η ήττα σου η νίκη μου». Και να γίνει πολύ πιο επιθετικός. Κάπως σαν τη Σάκκαρη, αλλά χωρίς τα μουγκρίσματα που σ’ αυτόν δεν θα ταίριαζαν.
Το πρώτο μεγάλο βήμα το έκανε, στον αγώνα ενάντια στον ισχυρότατο Ισνερ, όταν η φωνή του αντήχησε μέσα στη νύχτα:
«Στο διάολο, στο διάολο σκατορακέτα, στο διάολο!». Και στη συνέχεια πήρε τον αγώνα. Ηταν ένα απεγνωσμένο αλλά απαραίτητο βήμα προς την απελευθέρωση από αυτό το βάρος και προς τις μεγάλες νίκες που θα είναι πια θέμα χρόνου.