Κύριε διευθυντά
Στην επιστήμη ξεκινούμε «ερευνώντας» τα πράγματα, όταν, μάλιστα, έχουμε πρόβλημα. Το γνωστό «δοκιμή και πλάνη» (trial and error, Αριστοτέλης: συγκρίνω, επιλέγω). Αέναη η δοκιμή, ως περαιτέρω επαλήθευση. Η επιστήμη (εδώ Ιατρική και αυτές όπου στηρίζεται) απέδειξε ότι η έρευνα, ξεκινώντας από προβλήματα στη ζωή του ανθρώπου, τον «έσωσε» από πολλά που μας μάστιζαν, μέχρι πρόσφατα μάλιστα. Ενδεικτικά: ιλαρά, φυματίωση, χολέρα. Αποστομωτικά όσων αρνούνται να εμβολιαστούν! Η δημιουργία παρουσιάζει μια πολλαπλότητα. Π.χ. τα «ατυχή» ζώα έχουν μόνο ένστικτο. «Τυχερός» ο άνθρωπος, έχει επιπλέον νου, λογική. Ομως, αν δεν χρησιμοποιηθεί, τουλάχιστον, στην αναγνώριση ωφέλιμων ερευνητικών δεδομένων για πρόληψη και καλυτέρευση της ζωής, αυτοκαταργείται.
Επικαιρότητα: Οσοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες αρνούμενοι να εμβολιαστούν, αχρηστεύουν, προφανώς, το μυαλό τους. Αμεση ανάγκη να παραμερίσουν το πολλαπλά επικίνδυνο λάθος. Γιατί η συνεχής άρνηση (συνήθεια) ως τρόπος ζωής αποτελεί αρρώστια. Γνωστή, άλλωστε, και συχνή η προσκόλλησή μας σε ποικίλες ευτελείς σκοπιμότητες: Περιττοί, αφόρητοι «δογματισμοί», κεκτημένοι «κομματισμοί», παγγνωσία ορισμένων σε βαθμό γελοιότητας. Συγγνώμη!
Λυπηρό, ανίδεοι, άσχετοι να έχουν γνώμη για τόσο σοβαρά –δύσκολα, ακόμη και στους ειδικούς– θέματα. Λυπηρότερο όταν και ειδικοί, ανεξαρτήτως επιπέδου, συμβάλλουν σε αυτό. Οπου υπάρχουν διαφωνίες, κάτι δεν πάει καλά, εφόσον διαρκούν οι αντιπαραθέσεις. Εδώ, μάλιστα, οι ειδικοί επιστήμονες υπήρξαν πολλοί, αποδείχτηκαν σοβαροί, πολύ ικανοί, αλλά και συνετοί, νομίζω.
Επισημάνσεις: Δύσκολες οι αποφάσεις των υπευθύνων μπροστά στην ατομική ελευθερία και στο γενικό συμφέρον της υγείας. Ομως, ατομική ελευθερία τα καπρίτσια, οι ιδιοτροπίες; Αναγκαία: αποφάσεις σύνεσης – ευθύνης. Βαρύ φορτίο η επιστήμη στον άνθρωπο, αναπληρώνει όμως ατέλειες δίνοντας δυνατές ανταμοιβές. Αγνοώντας την, ταλαιπωρούμαστε. Προσωπικά διερωτώμαι αν υπάρχουν πολλά άξια σεβασμού, όπως η επιστημονική γνώση.