Κύριε διευθυντά
Καταλαβαίνω τον «αγαθιάρη, χαζόν τσοπάνη που απορούσε γιατί τα πρόβατα ψοφούσαν, αφού για βοσκή «με τον ήλιο τα έβγαζε, με τον ήλιο τα έμπαζε». Εξαγριώνομαι όμως με όσους σήμερα –συμπεριλαμβανομένης και της κυρίας Προέδρου μας– προσποιούμενοι τον αφελή… πέφτουν συνεχώς από τα σύννεφα: «Γιατί τόσα φρικτά εγκλήματα, πώς κατάντησε σήμερα η κοινωνία μας!», προτείνουν δε διάφορες λύσεις, προϊόντα «εμβριθούς» μελέτης, που φυσικά είναι… έμπλαστρα στον καρκίνο. Ας αφήσουμε, επιτέλους, την υποκρισία· η αιτία του θλιβερού καταντήματος είναι μία και ανέκαθεν γνωστή σε όλους: Φύγαμε από τον δρόμο, από τον νόμο του Θεού! Ο ίδιος ο Χριστός το είπε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», ομοίως ο μέγας Ντοστογιέφσκι με άλλα λόγια: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται».
Αγωνισθήκαμε μανιωδώς και φτιάξαμε έναν «άνθρωπο», τον φουσκώσαμε σαν πολύχρωμο φανταχτερό μπαλόνι, τόσο που έσκασε και απόμεινε θλιβερό κουρέλι. Αντί για «υπεράνθρωπος» μας προέκυψε «υπάνθρωπος» (εξ ου και τα Αουσβιτς, τα Γκουλάγκ, τα «Γλυκά Νερά» και η Φολέγανδρος σήμερα) μια σάρκινη μηχανή που τρώει, γλεντά, καταναλώνει, εξουσιάζει. Γιατί λοιπόν απορούμε –δήθεν– και αγανακτούμε; Αφού αρνηθήκαμε την ίδια την αγάπη, τον Χριστό, και την προτροπή του να αγαπάμε αλλήλους, τι άλλο περιμένουμε παρά αδιαφορία, εγωισμό, ψέμα, μίσος, θάνατο; Επιγραμματικά, «όταν αδειάζουν οι εκκλησίες, γεμίζουν οι φυλακές». Λύσις; Υπάρχει ριζική και μόνιμη: μετάνοια και επάνοδος εις εαυτούς, καθώς ήμασταν πριν διαστραφούμε και αλλοτριωθούμε· όλα τ’ άλλα: απορία, αγανάκτησις, εκκλήσεις, εξορκισμοί, φοβέρες, νόμοι κ.λπ. όλα είναι αέρας κοπανιστός.
Η Πολιτεία παραιτουμένη του Αντιχρίστου ρόλου του Ιουλιανού ας σπεύσει με την Παιδεία μη τυχόν και προλάβει κάτι…