Κύριε διευθυντά
Ξεφυλλίζοντας την τελευταία ένθετη έκδοση της «Κ», αφιερωμένη στους Ελληνες CEO, με ιδιαίτερα εμφατικό και ελπιδοφόρο τρόπο διαπιστώνει κανείς ότι τo μάνατζμεντ, τεχνοκρατική μετεξέλιξη του Business Administration, ή της καθ’ ημάς Διοίκησης Επιχειρήσεων, έχει εφαρμογή, αδιακρίτως, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Αυτό, βεβαίως, εν ισχύι από δεκαετιών, απανταχού των ανεπτυγμένων χωρών.
Για μια κυβέρνηση σημαντικότερο από το «τι» θα κάνει, είναι το «πώς», το «πότε» και, κυρίως, το «ποιος» (θα τα κάνει). Το «τι» (πρέπει να κάνει) είναι γνωστό και καλά εμπεδωμένο: ο περιορισμός και το χτίσιμο ενός μικρότερου, αποτελεσματικού και νοικοκυρεμένου κράτους, η καταπολέμηση της διαφθοράς, η επικράτηση της αξιοκρατίας, η εκπαίδευση, η εξάλειψη της διαπλοκής, η προσέλκυση επενδύσεων, ο σεβασμός των θεσμών κ.ο.κ. Ολα αυτά όμως απαιτούν την παρουσία ή μάλλον τη συστράτευση τολμηρών και άξιων ειδικών με αποδεδειγμένες διοικητικές και εκτελεστικές εμπειρίες.
Τέτοιοι άνθρωποι, για πολλούς και κατανοητούς λόγους, απέχουν της ενεργού πολιτικής στη χώρα μας. Ισως ήρθε η ώρα, τα επιτελεία όλων των κομμάτων να αναγνωρίσουν την αξία τους και να προσκαλέσουν, να προσελκύσουν, να εμπλέξουν (αυτή είναι η λέξη: να εμπλέξουν) αυτή την, αδρανούσα, κρίσιμη μάζα ταλέντου, επάρκειας και αξίας στην ενεργό πολιτική δράση.
Και το κράτος; Η κυβέρνηση; Τι πρέπει να κάνουν; Η απάντηση: Οσο λιγότερα τόσο καλύτερα. Ποια είναι αυτά τα λιγότερα; Τα εξής δύο:
Το πρώτο, η ανάδειξη της εξάλειψης της διαφθοράς και της κακοδιοίκησης του δημοσίου τομέα σε κορυφαία προτεραιότητα. Επί μέρους πτυχές αυτής της προτεραιότητας: Η επιβολή του σεβασμού προς τον νόμο και τους θεσμούς και η καταπολέμηση της διαλυτικής κυριαρχίας του εφήμερου, του προσωρινού που ενοικεί, ως επικρατούσα κουλτούρα, σε κάθε εκδήλωση που προϋποθέτει δράση.
Το δεύτερο, η απαλλαγή της οικονομικής συναλλακτικής καθημερινότητας από γκρίζες, παρασιτικές συνήθειες, όπως μικροαπάτες, ασυνέπειες, προχειρότητα, ψεματάκια, αρπαχτές, συναλλαγές με μιζαδόρους μεσάζοντες, καταβολές κάτω από το τραπέζι, όλα τους πρακτικές που αθροιστικά εντείνουν την εσωστρέφεια, καταβαραθρώνουν την εμπιστοσύνη, αυξάνουν την καχυποψία, νομιμοποιούν την παραοικονομία και επιφέρουν την αύξηση του κόστους των συναλλαγών.
Αυτά, με τα λόγια και άλλων, ειδικότερων εμού, και με τον κίνδυνο να φανώ απλουστευτικός, ακόμα και απλοϊκός.