Κύριε διευθυντά
Το κείμενο του συνεργάτη σας κ. Κώστα Λεονταρίδη (28/7) «Ο Ινδιάνος Τζίμι, ο μαύρος Τζέσε» με γύρισε στα χρόνια του Δημοτικού, κατοχικά και μετακατοχικά. Είχα κάτι τετράδια με γαλάζια εξώφυλλα στην τέταρτη σελίδα των οποίων αναγράφονταν οι παγκόσμιες επιδόσεις στίβου.
Η μνήμη μου διασώζει από τα ονόματα των παγκόσμιων πρωταθλητών μόνον το όνομα του Τζ. Οουενς, ίσως και του επικοντιστή Ουόρμερνταμ, με ρεκόρ 4.70 θαρρώ – οι άλτες είχαν πρωτόγονα κοντάρια τω καιρώ εκείνω.
Ο νους μου δεν συγκράτησε τις επιδόσεις του Οουενς. 10.3 ή 10.8 στα 100; Η διαφορά είναι τεράστια. Και στο απλούν άλμα είχε περάσει τα 8 μέτρα; Οχι, δεν ξέρω να ψάχνω στο Διαδίκτυο, ούτε έχει νόημα να διαπιστώσω πότε η μνήμη μου χαμογελάει και πότε με εκθέτει.
Λοιπόν μου αρκεί –και με το παραπάνω– ότι ο Τζέσε Οουενς ανάγκασε τον Φύρερ ν’ αποχωρήσει έξαλλος και διαψευσμένος από το στάδιο. Ο τάλας –και τυφλός– αδυνατούσε να εγκολπωθεί την ολοφάνερη αλήθεια πως «Ολα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά», έξοχα διατυπωμένη από τον Ευγένιο Ο’ Νηλ στο ομότιτλο θεατρικό του έργο.
