Κύριε διευθυντά
Είναι εντυπωσιακό ότι κανείς Ελληνας ή ξένος αθλητής δεν αναφέρθηκε σε αδικίες, κέντρα αποφάσεων, ακατάλληλα όρια, διχασμό ή ενίσχυση ανισοτήτων, προκειμένου να δικαιολογήσει τη μη εκπλήρωση των ολυμπιακών ονείρων τους. Τουναντίον, έχοντας μηδενικές επιδόσεις στο άθλημα της εναπόθεσης ευθυνών, μίλησαν για «ελλιπή διαχείριση του αγώνα και λάθη εκ μέρους των», «πλημμελή προετοιμασία», ή για «ανωτερότητα των αντιπάλων τους».
Μάλιστα, ο ολυμπιονίκης Μιλτιάδης Τεντόγλου δήλωσε ότι δεν ήταν αυτός που έπρεπε να πάρει το χρυσό μετάλλιο αλλά ο αντίπαλός του, ο Κουβανός Ετσεβερία, ο οποίος ήταν καλύτερος τη συγκεκριμένη ημέρα. Φαντάζεστε πολιτικούς ή θρησκευτικούς αρχηγούς να παραδεχθούν κάτι ανάλογο για ένα άλλο κόμμα ή μία άλλη θρησκεία; Ή τον ιδιοκτήτη σουβλακερί για τον συνάδελφο του απέναντι ιδρύματος;
Αυτές όμως οι αρχές δεν συμπεριλαμβάνονται στις αλχημείες των κομματικών σωλήνων, ούτε διδάσκονται στις καφετέριες, στους χώρους «δημοκρατικών» συγκεντρώσεων, ή ακόμα στις σχολικές αίθουσες και στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Εδώ και χιλιάδες χρόνια εμπεδώνονται στους χώρους αθλητισμού και άσκησης, εκεί όπου η φανέλα επανειλημμένως ιδρώνει.
Θυμάμαι ότι –πριν περίπου μισό αιώνα– προκειμένου να εξεταστούμε στα μαθήματα της σχολής μας, έπρεπε πρώτα να έχουμε συμπληρώσει ορισμένο αριθμό παρουσιών στο πανεπιστημιακό γυμναστήριο ή αθλητικό σύλλογο. Αυτή η πρακτική, στη συνέχεια, εγκαταλείφθηκε στο πλαίσιο της «εκδημοκράτησης» του ελληνικού πανεπιστημίου.
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα μαζί με την αυτονόητη επαναφορά των Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων να γίνει το ίδιο και με ένα άλλο αυτονόητο, το «νους υγιής εν σώματι υγιεί»; Αλλωστε τα οφέλη που θα προκύψουν για τη σωματική και πνευματική υγεία της παχύσαρκης νεολαίας μας, τη μαθητική/πανεπιστημιακή απόδοση αλλά και την κοινωνική συνοχή, είναι τεράστια και γνωστά ήδη από την εποχή του Ιπποκράτη και του Γαληνού.