Κύριε διευθυντά
Το εαρινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2001-2002 ήμουν επισκέπτης καθηγητής κατόπιν πρόσκλησης να συμβάλω στη λειτουργία της νεο-ιδρυθείσας σχολής Χημικών Μηχανικών στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Η τάξη απετελείτο από 20 φοιτητές, γεγονός το οποίο επέτρεπε μια προσωπική επαφή, ένα πλεονέκτημα που απολαμβάνουν και οι φοιτητές μικρών τμημάτων που προκύπτουν από τη διάσπαση σε παράλληλα τμήματα μεγάλων τάξεων. Ενα απόγευμα ήρθε στο γραφείο μου μια φοιτήτρια απογοητευμένη. «Κύριε καθηγητά, δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα λέτε, ενώ οι συμφοιτητές μου συμμετέχουν στη διάλεξη θέτοντας και ερωτήσεις. Το ηθικό μου είναι τελείως πεσμένο και νιώθω ανίκανη». Η κοπέλα είχε περάσει στη σχολή με τις «ευεργετικές» διατάξεις για τους Ελληνες του εξωτερικού. «Δεν έπρεπε να μου επιτραπεί αυτό».
Είναι άραγε η μόνη περίπτωση ή είναι στο 40% που δεν αποφοιτούν ποτέ;
Επέστρεψα στην Αμερική και δεν μπόρεσα να μάθω τι απέγινε η κοπέλα αυτή.