Κύριε διευθυντά
Θέλουμε δεν θέλουμε παρακολουθούμε όλοι τις προσπάθειες κατάσβεσης των διάσπαρτων, πολλών και μεγάλων πυρκαϊών που κατακαίουν τις περιουσίες και το δασικό μας υστέρημα, απειλώντας και καταστρέφοντας κάθε μορφή ζωής.
Οι εικόνες εμφανίζουν κατά το πλείστον τις ενέργειες των εναέριων μέσων πυρόσβεσης, ίσως γιατί είναι πιο «θεαματικές» και συγχρόνως για να παρηγορήσουν και να πείσουν τους πυρόπληκτους για την κρατική βοήθεια. Εν τούτοις, έχω τη γνώμη ότι η μεγάλη εικόνα δείχνει πως στις μεγάλης έκτασης φωτιές η αποτελεσματικότητα της εναέριας –πολύ δύσκολης και επικίνδυνης συνήθως– προσπάθειας, είναι περίπου μηδαμινή. Ιδιαίτερα τα «κουβαδάκια» των ελικοπτέρων στις θάλασσες της φωτιάς φαίνονται κυριολεκτικώς σαν σταγόνες στον ωκεανό.
Στη μακρόχρονη εμπειρία απογοητεύσεων από τη λειτουργία των υπευθύνων κάθε μορφής και επιπέδου και των πρόθυμων –εθελοντών και μη– παρατρεχάμενών τους έχουμε –ή έχω– αποκτήσει μιαν ενστικτώδη καχυποψία. Ετσι σκέφθηκα μήπως η γενική, ανεξαρτήτως εκτάσεως της πυρκαϊάς και εδαφικών ιδιαιτεροτήτων, προτίμηση και προβολή των εναέριων μέσων –έναντι των (αποτελεσματικότερων;) επίγειων– οφείλεται στην προαναφερθείσα θεαματικότητά τους και τη σκοπιμότητά της, αλλά και στο μικρότερο κόστος της συνολικής πυροσβεστικής λειτουργίας, λόγω του μεγάλου αριθμού των αναγκαίων πρόσθετων οχημάτων και του αντίστοιχου προσωπικού. Ας ελπίσουμε ότι τα εφαρμοζόμενα κριτήρια προτίμησης είναι αντικειμενικά και η επιλογή γίνεται με βάση την καταλληλότητα και αποτελεσματικότητα των χρησιμοποιούμενων μέσων χωρίς να επηρεάζεται από το πλήθος και την «επιρροή» των φωνών των πληττόμενων κατοίκων και τις εντυπώσεις του γενικότερου «κοινού», που είναι σε θέση να δουν όλα τα εναέρια, αλλά, όχι όλα τα επίγεια, μέσα.